Форум сайта «Глобус Беларуси»

[Victoryor]

�нформации в книгах и интернете об этих объектах очень много, но как добраться нигде не написано.
Лучше к камню ехать со стороны деревни Бояры. На машине можно проехать почти до самого камня, но будет очень трудно. Пешком 4.2 км от края деревни (дорога короче, чем на машине)





Акулинина Сосна:
На карте - http://orda.of.by/.map/?54.712863,27.946045&m=gm/16,visicom/11,e/13,wig/13





От сосны немного прямо и направо, через 300м. стоит Стёп-Камень.
На карте - http://orda.of.by/.map/?54.712999,27.944296&m=gm/17,visicom/11,e/13,wig/13






Рядом со "Степаном" лежит его "Вол" на котором он пахал поля перед тем как поссориться с женой.

[Антон-1983]

Пра крыніцы каля Вяллі

Крыніцы знаходзяцца паблізу Сцёп-Каменя і Сасны Куліны пры вытоках Віліі каля вёскі Краснікі Докшыцкага раёна. Паводле аднаго з паданняў, аднойчы на Вялікдзень селянін Сцяпан на валах паехаў араць. Жонка Акуліна, якая прынесла абед, пачала сварыцца на яго за тое, што пачаў працу ў такое свята. Муж, напэўна, пярэчыў ёй. Бо, адыходзячы, жанчына пажадала: “Каб ты каменем стаў!” На што Сцяпан адказаў: “А ты, каб дрэвам стала!”

Сцяпан, яго вол і нават збанкі з-пад ежы сапраўды скамянелі, а жонка абярнулася ў хвою, якую называюць Куліна. Хвоя гэта расце недалёка ад каменя і цяпер. Падчас правядзення ў чэрвені 2007 года экспедыцыі па Віліі ў гонар 150-годдзя падарожжа графа Тышкевіча, мне з сябрамі давялося наведаць Сцёп-Камень. Уразіла, што ў нас на Беларусі засталіся язычнікі, захаваліся рытуалы. Камень быў абвязаны залатой ніткай, побач стаялі агаркі свечак, ляжалі прынашэнні.

Пры апытанні жыхароў вёсак, што раскінуліся ўздоўж Вяллі, усе людзі аж да Мільчы ведалі пра гэта месца.

Кожны паважаючы ся­бе хлопчык, якому больш за 12 год, ужо па­быў ля Сцёп-Каменя і сас­ны Акуліны. Віной та­му, мясцовае павер’е. Лю­дзі кажуць, што калі пакахаў хлопец дзяўчы­-
­ну безадказнай любоўю, то абавязкова мусіць ехаць па дапамогу да Сцёп-Каменя. Перад тым, як загадаць жаданне, камень трэба абысці тры разы па гадзіннікавай стрэлцы, а на кары са­сны напісаць алоўкам імя дзяўчыны, якую пакахаў. Вось і едуць туды хлопцы з надзеяй. Праўда, ці дапамагае гэта, ніхто так ні разу і не расказаў. Тым не менш, хачу звярнуцца да дзяўчат: не будзьце такімі прынцыповымі, а то хлопцы вострымі алоўкамі могуць садраць усю кару са ствала і загубіць сасну Акуліны.

[Антон-1983]

Осталось найти криницы.