Форум сайта «Глобус Беларуси»

[alexBel]

Бары. Апошні вечар у Італіі

Пасля абеду ад Тырэнскага мора (Неапаль) мы накіравіліся на ўсход, каб перасекчы Апенінскі паўвостраў і апынуцца на ўзбярэжжы мора Адрыятычнага.
Бары - невялікі партовы гарадок, які для Італіі нічым асабліва не адметны: тая ж сярэднявечная крэпасць, тыя ж старыя домікі ў ёй, тыя ж брукаваныя каменем вулачкі.



Па плане мы наогул павінны былі праскочыць яго транзітам, таму, што мэтай быў толькі яго порт, але ў нашым распараджэнні апынулася некалькі гадзін вольнага часу і гэтым вырашана было скарыстацца.
Пакуль наш гід хвалявалася з-за квіткоў (па яе змазаным тэлефонным гутаркам я зразумеў, што дакладна аб наяўнасці/адсутнасці месцаў на пароме ёй невядома і ад тураператара яна атрымала рэкамендацыі "арыентавацца на месцы") нас высадзілі ля ўваходу ў стары горад і прапанавалі прагуляцца.
Нечаканым адкрыццём для мяне стала базіліка св. Мікалая: менавіта тут, у Бары, у гэтым храме захоўваюцца мошчы высокаушанаванага ў праваслаўі Мікалая цудатворца.



Царква была пабудавана ў XI-XII стагоддзях адмыслова для захоўвання святыні.


Неяк сціпленька у параўнанні з іншымі храмамі ў Італіі.

Усыпальня знаходзіцца ў крыпце пад алтаром, куды адкрыты доступ усім жадаючым.


Рака справа за кратамі.

На плошчы перад базілікай "бонус" ад Расіі.





Пазіркаўшы, мы пайшлі швэндацца па вулачкам.



Як тыповаІтальянскі гарадок нам падавалі Падую, але я б інтэрпрэтаваў яе як тыповаПаўночнаІтальянскі, а Бары - як тыповаПаўдневаІтальянскі.





Балконы абвешаны бялізнай.



Мы прайшлі досыць хутка праз усю найстарэйшую частку і выйшлі да сярэднявечнага замку.


У цэлым ён досыць сумны: шэрыя квадратныя формы без выразных архітэктурных элементаў.

На адной з размешчаных побач вулачак заўважылі храм.



Гэта быў сабор св. Савіна XII-XIII стст.



Недалека была яшчэ нейкая-та звонніца



Набліжаўся міжземнаморскі вечар, мы крыху стаміліся і прыселі ў кафэ недалёка ад замка.



У хуткім часе нам трэба было прайсці мытню, сесці на паром і пакінуць Італію і ад гэтага было неяк сумна... Мы правялі ў гэтай краіне ўсяго 3 дні, я і не думаў, што за такі кароткі тэрмін можна яе прачуць. Можа гэтыя адчуванні былі не гэтак глыбокімі і поўнымі, але ў той вечар я чаму-то так добра ўсё разумеў.
Месцам збору быў невялікі сквер побач з замкам.



Звярніце ўвагу на зямлю ...



Гэта таполевы пух... у Італіі... ў пачатку чэрвеня...
Пальмы ў таполевым пуху - несумяшчальныя на мой погляд рэчы - абсалютна рэальныя тут.



Наш экскурсавод з'явіўся своечасова і мяркуючы па зіхатлівай усмешцы, у яго ўсё атрымалася. Нам раздалі квіткі і прайшоўшы кантроль, мы выйшлі на пірс.



Сонца садзілася ў мора як у лірычных фільмах, а я стаяў на палубе і чакаў адплыцця. Памятаю, было неймаверна тужліва, як быццам наш адпачынак скончыўся і мы ўжо вяртаемся, хоць наперадзе яшчэ быў тыдзень на чарнагорскім узбярэжжы і некалькі гарадоў на зваротным шляху.
Паром быў старэнькі і, эстэтычна, а таксама па ўзроўні чысціні і камфорту, нагадваў нашы плацкарты. Мы размяшчаліся ў "крэслах самалётны тыпу" г.зн. нашы месцы былі ў вялікім памяшканні, у якім стаяла 4 дзясяткі мяккіх крэслаў з адкідальнымі спінкамі. За даплату ў 40 еўра з чалавека, мы маглі перасяліцца ў шыкоўныя апартаменты - чатырохмясцовую каюту.
У нашай разнамаснай групе нягледзячы на разнастайнасць чалавечых асоб, усё ж такі здолелі асабліва вылучыцца дзве маладых асобы жаночага полу, яны пры кожным магчымым выпадку напышліва дзяліліся з усімі ўспамінамі аб сваіх былых падарожжах і падкрэслена дэманстравалі свае веды маршруту, гарадоў і абстаноўкі. На пароме дамы грэбліва паведамілі, што начаваць у крэслах не будуць і даплата такой сумы - дробязь, пасля чаго абвялі поглядам грамадства ў пошуках падтрымкі.
Шчыра прызнаюся - яны мяне раздражнялі. Я не збіраўся знарочыста выпячваць свае разважанні, але раптам ува мне нешта лопнула і я, зрабіўшы "П-ф-ф", досыць гучна выказаў сваё меркаванне, што 40 еўра, каб замяніць на дванаццаць гадзін абшарпанае мяккае крэсла ў агульным вагоне на такі ж ложак у чатырохмясцовым купэ - "танны понт". У калектыве ўхвальна зашапталіся, а на тварах асобін з'явіліся кіслыя міны і гэтыя дзяўчыны, пафасна разгарнуўшыся, пакінулі залу, астатнія засталіся.
Ноччу мора было спакойным і без асаблівых прыгод на наступную раніцу мы дасягнулі Далмацкіх берагоў, а дакладней - прыбылі ў Дуброўнік.

http://ales-matsesha.livejournal.com/12316.html

[alexBel]

Крэпасць Дуброўнік.

Калі я прачнуўся і выйшаў на палубу, сонца звысоку адцяняла гарысты бераг на гарызонце прама па курсе парома, куды наш караблік ішоў поўным ходам. Здавалася, што ён вельмі блізка і мы ў яго ўлупімся, але на працягу 20 хвілін, па маіх назіраннях, ён не наблізіўся і на метр - зрабіўшы выснову, што гэта нейкая аптычная ілюзія, я спусціўся на нашу палубу і разам са сваёй спадарожніцай пайшоў у рэстаран выпіць кавы. Толькі гадзіны праз 1,5 нас папярэдзілі, што паром хутка прышвартуецца ў порце Дуброўніка.



Сонца было высока і па паўднёваму прыпякала, калі мы спусціліся з борта і накіраваліся ў стары горад. Дуброўнік быў заселены з VII стагоддзя, магутныя каменныя сцены акружылі яго ў XII стагоддзі і потым мноства разоў перабудоўваліся.







Вартаўнічая вежа ў гавані



Ўнутр старога горада мы ўвайшлі праз браму Піле.



Праз іх адразу трапляем на цэнтральную вуліцу - Страдун, на месцы якой да XII стагоддзя быў роў, які падзяляў стары Дуброўнік на дзве часткі.



У пачатку вуліцы знаходзіцца Царква Святого Спаса XVI стагоддзя.



Але па галоўнай і самай шырокай вуліцы старога горада мы не пайшлі, а павярнулі ў вузкія закуткі.



Дуброўнік месціцца ля мора на схіле гары, таму ў перспектыве папярочных вуліц у аб'ектыў трапляюць вось такія віды:



Над галовамі навісаюць аднатыпныя ліхтары...



...Якія выкарыстоўваюцца некаторымі прадпрымальнікамі ў рэкламных мэтах:



Ад Страдуна папярочныя вуліцы паднімаюцца ўверх мноствам прыступак.



Галоўная плошча ў Дуброўніку называецца "Лужа".



Яна размешчана на супрацьлеглым баку ад брамы Піле.


Выгляд ў адваротны бок "Страдуна"

Тут, на плошчы, знаходзіцца царква святога Уласія - апекуна Дуброўніка...


Храм быў пабудаваны ў пачатку XVIII стагоддзя на месцы больш ранняй раманскай царквы.

...Палац Спонца XVI стагоддзя і званіца з гарадскім гадзіннікам.



Паўднёвей размешчаны княскі палац - рэзідэнцыя штомесяц абіранага ў старажытныя часы кіраўніка Дуброўніка.


Каланада справа - княскі палац.

Яшчэ крыху на поўдзень знаходзіцца Сабор Ушэсця Дзевы Марыі.





Адсюль мы накіраваліся на размешчаны побач рынкавы пляц, які таксама носіць імя Івана Гундуліча - мясцовага паэта XVII стагоддзя. На ўзвышшы побач стаіць царква святога Ігната.



Да храма вядзе вельмі эпічная лесвіца. Мала таго, што яна сама па сабе прыгожая, дык гэта месца яшчэ і прымільгалася на экранах.



Самы дарагі і касавы серыял нашага часу - "Гульня Тронаў" - здымаўся ў многіх гарадах Еўропы, у тым ліку і ў Дуброўніку. Гэты горад служыў дэкарацыямі да здымак у "Каралеўскай гавані". Не, тут вядома ж няма чырвонага замка, але вулічныя гарадскія сцэны здымаліся менавіта тут. У прыватнасці лесвіца да царквы святога Ігната трапіла ў кадр, як лесвіца да вялікай Сэпты.


Найбольш відовішчным момантам тут была сцэна прысаромлення Сэрсэі Ланістар.

Ад прысаромленых лесвіц мы накіраваліся да рэальнай гавані Дуброўніка.



Вось у агульным і ўвесь стары горад ...



Мне вельмі спадабаўся Дуброўнік - тут захаваўся цэласны гарманічны ансамбль сярэднявечнага горада, у якім я лёгка увайшоў у свой любы стан пагружэння ў мінулае. Нягледзячы на тое, што апошняя вайна тут была зусім нядаўна і не абмінула гэтае месца міма, будынкі выдатна адрэстаўраваны і адзіным напамінам пра гэтыя трагічныя падзеі з'яўляюцца адмысловапакінутыя сколы ад куль на некаторых сценах. Шпацыр хоць і быў хуткім і павярхоўным, напэўна, Дуброўнік стаў у адзін шэраг з найбольш ўпадабанымі мне гарадамі, такімі як Бамберг і Ротенбург. У хуткім часе мы ўжо кацілі па серпантыне ў Будву (Чарнагорыя), дзе і правалялася на беразе наступныя 7 дзён.

http://ales-matsesha.livejournal.com/13302.html

[alexBel]

Чарнагорыя. Будва.

Апоўдні мы прыбылі ў невялікае курортнае мястэчка чарнагорскага ўзбярэжжа Адрыятыкі - Будву. Тут мы планавалі ў плыні наступнага тыдня валяцца на пляжы, купацца ў моры і атрымліваць асалоду ад мясцовай кухні.



У адзін з вечароў, калі ўжо і ў моры накупаліся і на пляжы наляжаліся, вырашылі агледзець мясцовыя славутасці і рушылі ў стары горад.

Па перыметры ён акружаны крапасной сцяной.



За ёй домікі ў міжземнаморскім стылі, падзяленыя крывымі вузкімі вулачкамі.



У асноўным архітэктура падобная да Дуброўніка і Бары. Праз увесь горад мы прайшлі да цытадэлі, побач з якой знаходзіцца плошча, на якой засяродзіліся Будванскія храмы.


Квадратны будынак з апсідай злева - царква св. Савы XII стагоддзя, а будынак справа з круглым акном у цэнтры бакавога фасада і званіцай - Царква Санта Марыя ін Пунта IX стагоддзя. Апошні храм ўбудаваны ў крапасную сцяну і гэтым дае ёй назву - крэпасць св. Марыі.

Галоўным фасадам на гэтую ж плошчу выходзіць Царква святой Тройцы 1804 года.



Цытадэль ўяўляе сабой апошні рубеж абароны, яна знаходзіцца на верхнім пункце мыса і адмежавана ад астатняга горада сцяной з прастакутным будынкам пад двухсхільным чарапічным дахам.







Ўнутры наглядальныя турысты не пакінуць без увагі незвычайны камень, умантаваны ў адну са сцен.


Ён звязаны з легендай аб паходжанні назвы горада:
Даўным-даўно жыў у гэтых месцах таленавіты малады каменячос, які закахаўся ў дачку мясцовага багатага гараджаніна. Аднак бацька дзяўчыны быў супраць іх адносін. Закаханыя не маглі расстацца і кінуліся з крапасной сцяны ў мора са словамі «Няхай будуць два як адзін!» («Kojedno nek BUDU DVA»), і дакрануўшыся да вады ператварыліся ў двух рыбак. Пазней у доме каменячоса знайшлі гэты барэльеф.

Наверсе цытадэлі ёсць назіральная пляцоўка, з якой адкрываюцца нядрэнныя віды на плошчу...



...на каталіцкі сабор св. Яна Хрысціцеля XII стагоддзя...


Таксама знаходзіцца недалёка ад плошчы, але зрабіць задавальняючае фота знізу не прадставілася магчымым.

...і на востраў св. Мікалая.



Нагледзеўшыся на віды, мы выйшлі з крэпасці.



Праходзячы праз закуткі старога горада, мы натыкнуліся на інсталяцыю "віла Урбана".


Тут ў 1938 годзе ў ходзе археалагічных раскопак знойдзены руіны старажытнарымскай пабудовы і некаторыя яе элементы пакінутыя ў мэтах дэманстрацыі тысячагадовай гісторыі Будвы.

У цэлым адпачынкам у Чарнагорыі я застаўся задаволены: надвор'е добрае, мора цёплае, нумар у гатэлі зручны, горад спакойны, чысты. Цэны на прадукты і меню ў мясцовых кафэ і рэстаранах прыемна радавалі - за тыдзень, ні ў чым сабе не адмаўляючы, я выдаткаваў менш за 100 еўра. А якія свежыя і смачныя сыры ў Чарнагорыі!

Аднак з морам ўсё-такі былі праблемы:
• Гарадскі пляж заяўляецца як "дробнагалечны", але гэта не так - камяні былі вялікімі настолькі, што хадзіць па іх балюча і нязручна, асабліва гэта адчуваецца, калі ўваходзіш у мора.
• Горад быў чысты, але ў марской вадзе перыядычна плавала смецце - ніхто не займаўся яго вылаўліваннем, а на пляжы некалькі разоў я знаходзіў аскепкі шкла.
• Перад тым, як стаць на ногі ў вадзе, даводзілася старанна аглядаць дно з-за марскіх вожыкаў.

А ў астатнім нібыта ўсе добра ў Чарнагорыі, але вяртацца сюды адпачываць яшчэ раз, я б не стаў. Усё ж такі пакуль маім улюбёным морам застанецца Балтыйскае. Напэўна, я - "чалавек поўначы".


Адзін з "класічных" відаў Будвы - скульптура "танцорка" на фоне старога горада.

Але пра Чарнагорыю пакуль не ўсе - у адзін з дзён мы адправіліся на параходзе ў "міні-круіз" па Бока-Каторскаму заліву.

http://ales-matsesha.livejournal.com/13445.html

[Валерій]

Цікава ці пачуць розьніцу паміж харвацкай, чарнагорскай і сэрбскай мовамі як на беларускае вуха?

[alexBel]

Валерій
я, як чалавек які не разбіраецца ў мовах, на слых розніцы не заўважыў, але і гід нам тлумачыў, што яны адрозніваюцца толькі назвамі і алфавітам, а значэнне слоў і іншае на 99% ідэнтычнае

[alexBel]

Міні круіз па Боке Каторскай. Частка I Котар.



Гэтую забаву мы набылі за 20 еўра яшчэ ў пачатку адпачынку ў Чарнагорыі і ў прызначаны дзень на другагатункавым старым аўтобусе нас прывезлі ў Котар.


Гадзіннікавая вежа 1602 года.

Стары горад у Котары занесены ў спіс ЮНЕСКА. За крэпаснымі сценамі хаваюцца тыя ж, што і ў Будве, і ў іншых міжземнаморскіх гарадах белакаменныя домікі.



Нягледзячы на праваслаўнаю большасць у насельніцтве, у Котары пераважаюць каталіцкія храмы.


Кафедральны сабор святога Трыфана 1166 года.

А ёсць і храм дзвух канфесій - царква святога Лукі 1195 года.



Побач сэрбская праваслаўная царква святога Мікалая 1909 года.



Вулачкі, як заўсёды ў такіх гарадах, вузкія і маляўнічыя.



Крапасныя сцены Котара



Пасля невялікай агляднай экскурсіі мы селі на паром і адправіліся ў плаванне. Каторская бухта - самы вялікі заліў ўсходняга адрыятычнага ўзбярэжжа, славіцца сваёй прыгажосцю нароўні з нарвежскімі фіёрдамі.



Бухту атачаюць горныя хрыбты ля падножжа якіх маляўніча рассцілаюцца мястэчкі.


Прчань


Касцёл Нараджэння Маці Божай XVIII-XX стст. у Прчані.


Пераст

У заліве туды сюды ходзяць дзясяткі судзенышак, ад дарагіх яхт...



...малых маторных катэраў...



...да невялікіх паруснікаў.



Зусім побач з Перастам ў моры знаходзяцца два маленькіх астраўкі, на якіх размясціліся храмавыя комплексы.



Востраў святога Георгія вядомы бенедыктынскім абацтвам.



Суседні востраў - Госпа од Шкрпела, слаўны гісторыяй сваёй абіцелі. Даслоўна назва перакладаецца як "Мадонна на рыфе". Гэты востраў самаробны - да XV стагоддзя ён нават над паверхняй вады ўзвышаўся толькi крыху.


Па легендзе на рыфе два маракі знайшлі абраз Божай маці, якая пазней вылечыла аднаго з іх ад цяжкай хваробы.

У плыні наступных стагоддзяў у гэтае месца жыхары Пераста рэгулярна кідалі камяні, існаваў нават закон, згодна з якім з кожнага карабля, які праходзіў міма, неабходна было скінуць тут у ваду камень.



У XVI стагоддзі на пляцоўцы, што ўтварылася, быў выбудаваны храм, галоўнай святыняй якога стаў тэй самы абраз.



Ўнутры царква вельмі багата ўпрыгожана, ўражваюць размаляваныя столі і верхнія часткі сцен.



Ледзь ніжэй у зашклёных рамках зіхацяць мноства таблічак з каштоўных металаў, вырабленыя ў выглядзе ацалёных органаў і прынесеныя ў дар цудадзейнаму абразу.



У храма ёсць свой невялікі музей. Асноўная частка экспазіцыі прадстаўлена прадметамі, паднятымі з дна мора.



Да таго, як рыф стаў востравам, тут затанула мноства караблёў.


Справа на сцяне ў рамцы сімвалічна намаляваны караблі, патанулыя тут. На кожным сілуэце запісана назва судна і дата крушэння.

Пасля наведвання музея мы зноў селі на свой паром і накіраваліся ў наступны горад, але пра гэта крыху пазней.


Вузкі праліў паміж дзвума часткамі бухты.

http://ales-matsesha.livejournal.com/13574.html

[alexBel]

Міні круіз па Боке Каторскай. Частка II Херцэг-Нові.

Часам, мне здаецца, што фотасправаздачы - гэта праца і тады, каб аформіць наяўныя фота і напісаць пост, даводзіцца далучаць намаганні над сабой, асабліва, калі па чарзе матэрыял менш натхняе і цікавы, чым наступны, а пераскокваць не хочацца.
Наш "мінікруіз" працягваўся...



Каторскі заліў, напэўна, прыгожы, адкуль не паглядзі.





Не спяшаючыся мы падыходзілі да наступнага гораду - Херцэг-Нові.





Нават з вады бачныя дзве крэпасці гэтага горада. У сувязі з рэльефам мясцовасці яго называюць "горадам тысячы прыступак" - ад берагавой лініі ўверх сыходзяць дзясяткі лесвіц.



Гід растлумачыў, што самы прыгожы від адкрываецца з пляцоўкі верхняй крэпасці і каб дабрацца да яе, неабходна выбраць самую шырокую лесвіцу і нікуды з яе не збочваць.



Мы рванулі ўверх і вельмі хутка паўстала шмат пытанняў, таму, што ўсе лесвіцы пятляючы паміж дамамі то звужаюцца, то становяцца шырэй і пераплятаючыся паміж сабой ўтвараюць сапраўдныя лабірынты. Прыкладна праз 15-20 хвілін дастаткова імклівага ўздыму мы ўткнуліся ў тупік і пакінулі надзею падняцца наверх у ім.


Від на "ніжнюю крэпасць" з максімальнай вышыні, куды нам удалося забрацца.


Туды мы імкнуліся патрапіць.

Перавядучы дыханне знайшлі шырокую вулачку і пайшлі прагуляцца па ёй.



Усюды на ветры трапяталі папяровыя сцяжкі, напэўна было нейкае мясцовае свята.



На адной плошчы нам сустрэлася частка нашай групы, ім пашчасціла не заблукаць і пабыць наверсе, але часу засталося мала і таму разам мы спусціліся назад.



Наш паромчык "Budva" чакаў вяртання ўсіх пасажыраў.



Адышоўшы ад Херцэг-Нові мы адправіліся да вусця заліва і ў маленькім пасёлку пераселі на невялікі маторны катэр, які павінен быў даставіць нас у грот, дзе нам абяцалі "незабыўнае купанне".


Уваход у заліў

Па краях берагоў і на астраўках каля ўваходу былі раскіданыя закінутыя фарты, якія калісьці ахоўвалі падыходы да бухты.









Бераг узвышаўся камяністай пародай, на якой праз 4-5 метраў ад вады буяніць хмызняк.



Уваход у грот



Купанне там і сапраўды вельмі пазітыўна: вада была чыстай і прахалоднай, што пасля паўдзённай спёкі спрыяльна адбілася на самаадчуванні. Пасля мы вярнуліся на паром "Budva", які даставіў назад у Котар.



Мы цалкам расслабіліся і на зваротнай дарозе я нават трохі драмаў. Мінікруіз атрымаўся і я ні на секунду не пашкадаваў пра свой выбар. Праз два ці тры дні мы пакінулі Чарнагорыю і адправіліся ў Харватыю, у адзін з самых прыгожых прыродных запаведнікаў свету - "Плітвіцкія азёры".

http://ales-matsesha.livejournal.com/13840.html

[alexBel]

Плітвіцкія азёры

Згодна з планам тура, апоўдні восьмага дня адпачынку ў Чарнагорыі, нас з гатэля забірае аўтобус і мы накіроўваемся на радзіму, па шляху заязджаючы яшчэ ў некалькі мястэчак. Першае з іх - нацыянальны харвацкі прыродны запаведнік, адно з найпрыгажэйшых месцаў у свеце, створанае самой прыродай.



Яшчэ раніцай у дзень ад'езду ў мяне было прадчуванне, што па графіку "не атрымаецца". У 9 раніцы мы высяліліся з гатэля і на торбах сталі чакаць адказнага за групу чалавека з Будвы, які, дарэчы, не падаваў ніякіх вестак. Прыкладна праз гадзіну чакання адказны з'явіўся, абвясціў, што выезд затрымліваецца і прапанаваў "пагуляць да пяці вечара" 0_о ... Мы пакінулі рэчы на захоўванне кансьержку і пайшлі "шпацыраваць да пяці вечара". Пазней мы яшчэ чакалі гадзінку і яшчэ, і яшчэ ... Увогуле з Будвы мы выехалі ў дзевяць вечара пад праліўным дажджом.
Потым нам стала вядома пра цэлую гісторыю, якая выклікала гэткую працяглую затрымку:
Яе прычынай быў назіральны албанскі мытнік, а вінавата - нейкая брэсцкая турфірма. Адзін з брэсцкіх турыстаў купіў тур у Чарнагорыю з экскурсіяй праз Грэцыю ў той самай фірмы. Супрацоўнікі бяздольнага офіса вырашылі, што для руху па Балканскім паўвостраве досыць польскай нацыянальнай візы, падкрэсліваю: ня шэнгенскай візы, выдадзенай польскім пасольствам, а нацыянальнай польскай візы. Аўтобус праехаў амаль праз усе Балканы і пры праходжанні Грэчаска-Албанскай мяжы, адзіны турыст з поўнага аўтобуса апынуўся для албанская дзяржавы персонай нон-грата. Аўтобус разгарнуўся і ў аб'езд Албаніі, праз Балгарыю і Сербію прабіраўся ў Чарнагорыю, каб даставіць у Будву гэтую групу з нешчаслівым пасажырам і забраць нас.

На наступны дзень над Харватыяй было воблачна, перыядычна па дарозе ў запаведнік церусіў дожджык, але па прыбыцці - перастаў.



Запаведнік уяўляе сабой каскад 16 карставых азёр з мноствам вадаспадаў.





І ўсё гэта акружае букавы і хвойны лес.



У парку арганізавана перамяшчэнне па турыстычных маршрутах пешшу і на экалагічным электрычным транспарце.



З скалаў, якія атачаюць азёры, мы спусціліся да вады.



Сцежка працягваецца ў непасрэднай блізкасці ад вадаспадаў.



Каб атрымаць эфект "цякучасці" вады, я вырашыў весці здымку на доўгай вытрымцы, што не вельмі проста выканаць з рук.





Вада імкліва, з шумам перакочваецца з парогаў ўніз...





...каб ненадоўга супакоіцца ў наступным возеры.



На тэрыторыі запаведніка забаронена купацца і вудзіць рыбу, таму жыўнасць ў азёрах ня пужаная і стаіць пад самым берагам.



Крыху спакойнай вады і зноў каскады.







Дзе з-за стромых скал немагчыма прайсці па беразе, над вадой зробленыя насцілы.



У некаторых месцах парогі багата параслі травой і вада сцякае прама па сакавітых сцеблах.







Парк, акрамя вадаспадаў і азёр можа паказаць яшчэ і затопленыя гроты,



а таксама пячоры ў скалах.



І ўсюды буйна зелянеюць травы, хмызняк і дрэвы.



Гэты запаведнік не пакідае абыякавым - сапраўды вельмі прыгожае, маляўнічае месца. У 1979 Плітвіцкія азёры ўключаны ў спіс ЮНЕСКА.

Непрыемна пра гэта казаць, але гэткае цудоўнае месца пабарваванае крывёй югаслаўскіх войн. Гэта была спрэчная тэрыторыя і тут адбыўся першы ўзброены канфлікт, названы "Плітвіцкім крывавым Вялікднем". У мястэчках, міма якіх мы праязджалі, на дамах, рэхам вайны да гэтага часу зеўраюць дзіркі ад буйнакаліберных куль, а наваколлі парку яшчэ зусім нядаўна лічыліся небяспечнымі для шпацыраў з-за супрацьпяхотных мін.
Я заўсёды цікавіўся гісторыяй, асабліва гісторыяй войн і канфліктаў. Я вывучаў перадумовы і прычыны, ход баявых дзеянняў, рабіў высновы пра тое, хто мае рацыю і хто вінаваты. Але ў свеце апошніх падзей усё больш і больш думаю пра тое, што ні адна прычына не можа каштаваць смерці, гора, голаду і разрухі, якія прыносіць вайна.

http://ales-matsesha.livejournal.com/14264.html

[mishka]

alexBel, спасибо за рассказ и красивые фото. А виды Плитвицких озер просто - супер, точно передают атмосферу царящей там первозданной природы. Захотелось вновь побывать там, только не бегом, как были мы ,а провести там целый день.

[alexBel]

mishka Дзякуй за добры водгук!

Будапешт

" — Но ты не знаешь одного,
Саша, — как будет на
украинском Венгрия.
— Почему это… знаю, Вэнгрія.
— Ні, Саш… Угоршчина!
— � как они там живут?
— Где, в Украине или в Венгрии?
— В УГОРШЧ�НІ!"
м/ф «О чём говорят мужчины»

Венгры або мадзьяры, як яны самі сябе завуць - народ з вельмі незвычайнай гісторыяй. Яны былі першымі, хто ажыццявіў на справе фразу "Валить надо из этой страны..." і яшчэ ў IX стагоддзі з пад Урала перайшлі праз Карпаты, разагналі мясцовых і пасяліліся ў горадзе Буда, які значна пазней аб'яднаўшыся з прыгарадамі Абуда і Пештам, атрымаў імя Будапешт.



Мадзьяры былі вельмі ваяўнічым народам і яшчэ да асман, і нават да татара-мангол здзяйснялі набегі на Еўропу. Ўдосталь нарабаваўшы і адхапіўшы сабе ладна зямлі на Сярэднедунайскай раўніне, у Х стагоддзі яны заснавалі сваю дзяржаву.

Наша экскурсія пачалася з замка Вайдахуняд, але калі быць дакладней - гэта не замак, а павільён.



У канцы XIX пачатку ХХ стагоддзя венгры пампезна адсвяткавалі "1000-годдзе здабыцця радзімы" і ў парку Варашлігет быў узведзены гэты будынак, які служыў адлюстраваннем архітэктурных помнікаў Венгрыі на гэтым шляху і ўключаў элементы ад знакамітых замкаў, вежаў і палацаў мадзьяр. У выніку ў гэты архітэктурны вінегрэт ўвайшлі раманскі, гатычны, рэнесанс і барока.







Зусім побач з паркам, у канцы праспекта Андрашы знаходзіцца будапешцкая Плошча Герояў.



Гэтая плошча таксама была ўзведзена да "1000-годдзя". У цэнтры знаходзіцца калона, увянчаная архангелам Гаўрыілам, а ззаду, паўцыркульным шэрагам яе атачаюць помнікі героям Венгрыі.

Тут я ўбачыў помнік аднаму з венгерскіх каралёў, які па рамантычных поглядах маіх цёзак можа быць далёкім продкам нашага роду - манарха называлі Мацьяш Корвін.

Ад плошчы мы накіраваліся на "Рыбацкі бастыён", размешчаны на крапасным ўзгорку ў Будзе.



"Бастыён" ніколі не выконваў абарончых функцый, а быў першапачаткова збудаваны, як назіральная пляцоўка.



Адсюль адкрываюцца добрыя віды на поплаў Дуная і задунайскаю частку горада - Пешт.



У прыватнасці, тут ва ўсёй прыгажосці можна разгледзець будынак парламента кан. XIX пач. ХХ стагоддзя.



На праект гэтага ансамбля архітэктара Імрэ Штэйндля натхніў Вэстмінстэрскі палац у Лондане. Будынак быў узведзены ў формах "палымянай готыкі" і стаў візітнай карткай Будапешта.
На самім бастыёне месціцца царква Мацьяша.



Гэтая царква - галоўны храм Буды, у ім праходзілі каранацыі апошніх імператараў "двуадзінай манархіі".
Царква была ўзведзена ў XIII стагоддзі і за сваю гісторыю паспела пабываць мячэццю і некалькі разоў перабудоўвалася, апошні - у XIX стагоддзі, калі атрымала формы неаготыкі.



Далей мы рушылі да каралеўскага замка.
Старая забудова Будайскага ўзгорка.





Па шляху, з гары можна ўбачыць царкву Панны Марыі Снежнай.



Замак галоўным фасадам выходзіць да Дуная і сфатаграфаваць яго "твар" тут, на ўзгорку, не ўяўляецца магчымым. Усё, што ў мяне атрымалася зрабіць для агульнага ўяўлення - толькі вось гэты сілуэт.



Але з назіральнай пляцоўкі замка, гэтак жа як і з рыбацкага бастыёна, добра паглядзець на Пешт і мост Сечанні, які адсюль бачны "як на далоні". Гэты ланцуговы падвесны мост быў адкрыты ў 1849 годзе і на той момант для простага чалавека з'яўляўся хутчэй увасабленнем цуда, чым моцы інжынернай думкі.



У перспектыве, за мостам ўзвышаюцца вежы базылікі Святога Іштвана.





Тут наша экскурсія скончылася і на гэтым моманце я б хацеў падвесці рысу і падзяліцца уражаннем аб Будапешце. Горад пакінуў мяне амаль абыякавым і вось чаму:
Апошні сабор, як і ўсе (на мой суб'ектыўны погляд) славутасці Будапешта - "новабуд стогадовай даўнасці", калі венгры вызваліліся ад Габсбургаў і адраджалі сваю дзяржаўнасць. І быццам горад прыгожы і прывабны, але ва ўсім адчуваецца прытворная пышнасць, налёт імпэрскасьці і перайманне Вене, як быццам мадзьяры спрабавалі не аднавіць і з'яднаць нацыю, а "пераплюнуць" аўстрыйцаў.
Але і ад Вены я не ў захапленні! Калі параўноўваць тры найбуйнейшых горада Аўстра-Венгрыі, якія складалі касцяк калісьці існуючай імперыі: Вену, Будапешт і Прагу, то асабіста мне больш за ўсё спадабалася Прага, у ёй няма пампезнасці, напышлівасці - горад прыемна "упэўнены" ў сваёй прыгажосці і інтэлігентна вітае турыста , ён не дакучлівы і ўтульны. Вена з першага погляду "кідае пыл у вочы", заяўляючы пра сябе, як пра цэнтр, вакол якога ўсё круціцца і гэта так эгаістычна, што пачынае хутка надакучваць. Будапешт жа ва ўсім імкнецца заявіць: "і ў мяне так, як у Вене; і я так зраблю; а ў мяне лепш!" і выглядае гэта саладжава і фальшыва. Таму калі перада мной стане выбар, што наведаць паўторна - я выберу Прагу.

http://ales-matsesha.livejournal.com/14631.html

[alexBel]

Сталічны каралеўскі горад Кракаў.

Да гэтага дня ў Польшчы я бываў толькі праездам, хоць і здаўна жадаў наведаць Кракаў і Варшаву, а яшчэ Гданьск, Мальбарк, Вроцлаў і шмат-шмат іншых мястэчак, але не атрымлівалася... І вось, нарэшце, я трапіў у каралеўскі горад Польшчы.



У абсалютнай большасці выпадкаў знаёмства з Кракавам пачынаецца з Вавеля.



А Вавель пачынаецца з цмока.

Паводле падання, пад замкавым узгоркам ў пячоры жыў змей Жываглот, які прыносіў смерць і наводзіў жах на мясцовых. У часы кіравання караля Крака, яго сыны (у іншай інтэрпрэтацыі просты шавец) паспрабавалі забіць цмока, але сілай узяць не атрымалася і ён быў пераможаны хітрасцю - герой напоўніў пудзіла авечкі серай і падставіў яе да пячоры, змей праглынуў прынаду, яго адолела смага і ён выпіў палову Віслы, ад чаго лопнуў.



У 1972 годзе ля пячоры ўсталявалі скульптуру цмока. Асаблівасць гэтага змея ў тым, што кожныя 5 хвілін ён вывяргае полымя. Са слоў гіда, ходзіць байка, што калі ў 2008 годзе пачаўся эканамічны крызіс, урад Польшчы ўрэзаў цмоку паёк газу і ён запальваўся праз 10 хвілін. Пра гэта стала вядома кіраўніцтву адной вельмі вялікай і багатай газавай кампаніі з суседняй краіны і яны пашкадавалі змія - сталі падкормліваць яго за свой кошт у два разы часцей.

Ўнутр крэпасці мы ўвайшлі праз бернардынскаю браму, якая месціцца побач з адной з трох захаваных старажытных замкавых вежаў - Сандамірскай (XV стагоддзе).



Домік побач з замкавым узгоркам.



З XIV і па XVII стагоддзе Вавель быў цытадэллю польскай улады, пакуль сталіцу не перанеслі ў Варшаву, але і пасля гэтага амаль да XIX стагоддзя тут каранаваліся і знаходзілі спачын манархі Польшчы. Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай Кракаў адышоў Аўстрыі. Аўстрыйцы змясцілі на Вавелі вайсковую часць, каралеўскі палац выкарыстоўвалі пад казармы, частку будынкаў разбурылі і панабудавалі на ўзгорку іншых службовых пабудоў, як вось гэты шпіталь (справа на здымку, што размешчаны ніжэй) побач са "Злачынскай" вежай.



На тэрыторыі замка знаходзіцца, напэўна, галоўны каталіцкі храм Польшчы - Сабор св. Станіслава і Вацлава.



Першапачаткова храм будаваўся ў гатычным стылі, аднак пазней з усіх бакоў зарос капліцамі і цяпер складана нешта канкрэтна сказаць пра адзінства стылю і ансамбля.



Ўнутры сабора знаходзіцца некропаль каралёў Польшчы і Рэчы Паспалітай, дзяржаўных герояў і нават некаторых паэтаў.



Сярод польскай шляхты ў саборы пахаваны былы князь ВКЛ Ягайла (які прадаў палякам літву за іх карону і трон); яго жонкі, у тым ліку Соф'я Гальшанская, якая разам з Ягайлам паклала пачатак дынастыі Ягелонаў; ураджэнец і нацыянальны герой Беларусі (ну добра, яшчэ і Польшчы, і ЗША) Тадэвуш Касцюшка і беларускі паэт Адам Міцкевіч...

Дарэчы, да гэтага часу не магу зразумець, чаму палякі непадзельна лічаць Міцкевіча сваім нацыянальным паэтам? Нарадзіўся пад Навагрудкам, пісаў на старабеларускай мове (праўда, злёгку сапсаванай польскай), у самой Польшчы бываў толькі праездам, а пасля слоў "- О Літва! Мая Айчына..." (Пан Тадэвуш) і сумневаў застацца не павінна!


Крыпта Адама Міцкевіча. Фатаграфаваць дазволілі толькі тут.

...А яшчэ ў некропалі знаходзіцца прах мноства каралёў, у тым ліку Стэфана Баторыя, які наогул спачатку знайшоў спачын ў любым Гродна, але пазней палякі палічылі, што выхадцу з Трансільваніі будзе лепш на Вавелі.

У адрозненні ад іншых падобных сабораў палякі не скончылі праводзіць пахаванні і ў наш час: ў 1935 годзе тут супакоіўся сатрап Пілсудскі, а ў 2010 годзе пахавана чата Качыньскіх, якія трагічна загінулі ў авіякатастрофе пад Смаленскам.

Пасля сабора мы накіраваліся ва ўнутраны дворык каралеўскага палаца.






Ззаду справа віднеецца Сенатарская вежа.

Пакідалі замак праз Гербаваю браму.


Злева наверсе бачны помнік Тадэвушу Касцюшка.

Звонку каралеўскага палаца выступае бельведэр ў гатычным стылі (вежа "курыная нага")


Гэта самая старая захаваная нязменнай частка замка, пабудаваная яшчэ ў часы Ягайлы.

З паўночна-ўсходняга боку Вавельскі ўзгорак затуляе новабудаваная сцяна цаглянага бастыёна, якая зусім не ўпісваецца ў агульны выгляд.


Цяпер вядома, адкуль чэрпалі натхненне рэстаўратары Нясвіжскага замка, калі праектавалі гэту недарэчнасць... http://orda.of.by/.add/showimage.php?image=../.ga/n/nesvizh/palace/nf/.big/0079.jpg

Ад Вавеля мы накіраваліся па вуліцы "Кананічнай"...



...да Петрапаўлаўскага касцёла 1597 г.



Той, хто быў у Нясвіжы, без цяжкасці пазнае з чаго быў змаляваны гэты храм. Яго будаўніцтва пачалося праз 4 гады пасля таго, як Радзівілы скончылі фарны касцёл.

Інтэр'еры касцёла: алтар



РҐРѕСЂС‹



Па суседству размясціўся касцёл св. Андрэя Першазванага.



Храм у раманскім стылі выдатна захаваў свае першапачатковае аблічча з XI стагоддзя, калі не лічыць барачных шлемаў вежаў.



Менавіта гэты касцёл, насуперак меркаванні большасці, мне спадабаўся ў Кракаве больш за ўсё. Суровы магутны будынак з відавочнымі рысамі абарончага характару ў той жа час вытанчаны і ўзвышаны.



інтэр'ер:



Гэтыя два храмы ўпрыгожваюць так званы "Каралеўскі тракт", які пачынаецца ад замка...



...пазіруючы сілуэтамі не толькі гэтых двух касцёлаў, красуючыся старадаўнімі дамамі...



...выходзіць на плошчу Усіх Святых і дзеліць яе на францысканскую палову, дзе адпаведна размясціўся францысканскі касцёл...



...і дамініканскую, дзе знаходзіцца касцёл св. Тройцы XIII ст. кляштара дамінікан.



Праходзячы тут транзітам, тракт працягваецца далей...



...і шырока раскрывае рынкавы пляц.



На ім, адразу злева, знаходзіцца вежа з гадзіннікамі - усё, што засталося ад ратушы XIV ст., якую за драхласьцю разабралі, а ў цэнтры плошчы - адно з яе галоўных упрыгожванняў - "сукенніцы" - гандлёвыя рады XVI - XIX стст.



Але самым цікавым будынкам з'яўляецца Марыяцкі касцёл.



Храм быў пабудаваны ў XIV стагоддзі ў гатычным стылі.



Тут, каля касцёла, наша экскурсія скончылася. Мы хацелі падняцца на адну з вежаў храма, але чарга была распісана ўжо на некалькі гадзін наперад, таму толькі пасумавалі і вырашылі пайсці ў "сукенніцы" і затарыцца сувенірамі.

Я так захапіўся працэсам выбару магнітаў, музычных скрыначак і кубкаў, што страціў кантроль над часам і калі глянуў на гадзіннік - стала ясна, што кракаўскай каўбасы закупіць нам ужо не паспець. Спешна мы прайшлі астатні каралеўскі тракт...



...і трохі пераводзячы дыханне, селі ў аўтобус.

Кракаў быў апошнім горадам у летнім падарожжы і адным з самых жаданых да наведвання. Для мяне яго каштоўнасць заключалася ў тым, што гісторыя Польшчы шмат у чым злучана з нашай і хацелася разгледзець яе бліжэй - знайсці агульнае і адрозненні, зірнуць знутры на спрэчныя моманты і стаўленне да некаторых гістарычных асоб. Высновы я пакіну пры сабе, скажу толькі, што яны цалкам пацвердзілі мае здагадкі і асабіста ў мяне выклікаюць некаторае абурэнне. А сам Кракаў вельмi прыгожы i цікавы, хоць, вядома, шмат што засталося не ўбачаным.

Наш тур расцягнуўся больш чым на 2 тыдні - яшчэ ні разу ў мяне не было гэткіх працяглых паездак у Еўропу. Пасля яго засталіся моцныя, яскравыя ўражанні, якімі я дзяліўся ўжо больш за паўгода, бо вандроўка было змястоўная: імперская Вена, рамантычная Венецыя, антычны Рым, паўднёвая Чарнагорыя, жывапісныя Плітвіцкія азёры і іншае і іншае... І напрыканцы: ніколі не шкадую аб затрачаных у падарожжах часу, грошах і нават нервах і вам тое ж раю.

http://ales-matsesha.livejournal.com/15135.html

[sweet_home]

Неужели Вы были в Кракове и не зашли в гости к "Даме с горностаем"?

[Валерій]

Сапраўды класнае падарожжа і аповед таксама.
Пра вуграў цікава атрымліваецца - адны суседзі гэтай краіны- украінцы, румыны і аўстрыякі называюць іх
вуграмі, другія - харваты, славены ды славакі - мад'ярамі.

[alexBel]

[Александр Dehty]

Ня першы раз варочаюся да гэтага паведамлення, але сёння і я ня ўцерплю - пахвалю й падзякую.
Бо надта прыемныя здымкі, асабліва сённяшнім шэрым надвор'ем. І ладны склад апавядання - да спадобы!