Форум сайта «Глобус Беларуси»

[alexBel]

Вена Імперская

Адпачынак - якое выдатнае слова! А яшчэ лепш яно ўспрымаецца, калі чым-небудзь напоўнена. Я, як аматар Еўропы, зноў накіроўваюся туды. У гэты раз я перасяку мноства меж і "адзначу" як мінімум дзясятак гарадоў, але аб усім па парадку: пачнем з Вены...



Падарожжа пачалося ў 1.30 29 траўня ў Магілёве. Мы прачнуліся (на здзіўленне я нават здолеў заснуць), памыліся, селі ў машыну і накіраваліся ў мой родны гарадок, дзе я пакінуў свой аўтамабіль і далей мой сябар падкінуў нас у Мінск.
Каля 6.00 выехалі на захад, транзітам прайшлі па тэрыторыі Польшчы і спыніліся на начлег у вельмі "лоўкоставым" гатэлі Чэхіі, які больш быў падобны на студэнцкі інтэрнат.
Чэшская раніца плыўна перацякла ў аўстрыйскі дзень. Сонца над Венай ва ўсю злараднічала над сіноптыкамі і гэта станоўча ўплывала і на мяне, таму што я ў гэты раз неяк недаатрымліваў пазітыву ад падарожжа - у аўтобусе жудасна ламала ногі ў галіне каленяў і ад гэтага адчування не было куды падзецца.
Агляд горада пачаўся як ва ўсіх турыстычных груп - з плошчы Марыі Тэрэзіі. З паўночнага боку - музей натуральнай гісторыі...



...у цэнтры - помнік імператрыцы...



...з паўднёвай - музей гісторыі мастацтваў (адлюстраванне музея натуральнай гісторыі). Адсюль мы прайшлі да будынка парламента.



Перад ім стаіць скульптурная кампазіцыя, у якой, акрамя іншых персанажаў, красуецца Афіна, на што гід пажартавала аб адсутнасці мудрасці ўнутры будынка ў сувязі з тым, што багіня затрымалася звонку.
Насупраць парламента вось ужо на працягу амаль двухсот гадоў каласуе сад руж - "упадабанае месца адпачынку гараджан".






Помнік імператрыцы "Сісі"

Сад руж - ён жа "Фальксгартэн" - з'яўляецца часткай Хофбурга - велізарнага комплексу рэзідэнцыі кіраўнікоў Аўстрыі. Пры выхадзе з фальксгартэна любы турыст трапляе на плошчу герояў, якую з поўдня абмяжоўвае крыло "новага Хофбурга" - тварэнне на заходзе дынастыі Габсбургаў.



Хофбург рос і перабудоўваўся пачынаючы з XIII стагоддзя. Кожны новы імператар ўкладваў у комплекс нешта новае і з кожным стагоддзем рэзідэнцыя абрастала новымі збудаваннямі.
Праз арку крыла Леапольда мы ўвайшлі ў двор Ін-дэр-Бург.



А пакідалі яго праз арку крыла Міхала Арханёла.




Пад купалам весцібюля

Плошча Міхала Арханёла ўпрыгожана не толькі пампезным аднайменным крылом Хофбурга, але і аднайменным касцёлам.



Уся рэзідэнцыя не ўваходзіла ў план экскурсіі і нас павялі далей па стандартным маршруце:
Кальмаркт



Грабэн


Чумны слуп - распаўсюджаны ў Аўстрыі рэлігійны помнік, часцей за ўсё ўсталёўваўся на цэнтральных плошчах ва ўдзячнасць за спыненне эпідэміі чумы. Венская калона была ўсталяваная ў 1693 г. у памяць аб спыненні эпідэміі 1679 года, якая забрала дзесяткі тысяч чалавек.

Міма касцёла св. Пятра...



...да Штэфанплацу.



Сабор св. Стэфана - гэта, напэўна, самы вядомы сімвал Вены. Быў пабудаваны ў XIII стагоддзі і, як належыць фарнаму касцёлу, мноства разоў перабудоўваўся, аж да пачатку XVI, калі набыў сучасны выгляд.
Забаўнай асаблівасцю з'яўляецца тое, што па планах храм павінен быў мець дзве сіметрычныя вежы, аднак паўночную так і не дабудавалі.



Дах сабора накрыты 230.000 рознакаляровых чарапіц, на паўночным схіле даху апсіды выкладзеныя гербы Аўстрыі і Вены.



Уваход у храм турыстычным групам платны, аднак мясцовы гід прапанавала нам увайсці туды пазней асобна - індывідуальнымі пілігрымамі.



Наогул, экскурсавод ў Вене нам трапіўся так-сабе: хуткія перабежкі, агульная інфармацыя, ніякіх разынак, дадатковыя пытанні яе збянтэжэлі і за выключэннем некалькіх жартаў і рэкамендацыі па наведванні сабора, нічога новага для сябе я не запазычыў.
Адной з замоўчаных цікавостак, на мой погляд, стаў "Шток ім Айзэн":


Калі ўважліва прыгледзецца скрозь адлюстраваны ў шкле Штэфанплац, можна разгледзець карчак, суцэльна пакрыты капялюшыкамі цвікоў, нібыта лускавінкамі.

Яшчэ з XV стагоддзя ў кавалёў Аўстрыі існаваў звычай - забіваць на шчасце цвік ў дрэва на адной з цэнтральных плошчаў горада. З часам дрэва станавілася суцэльна пакрыта цвікамi і называлася "Stock im Eisen", што перакладаецца як "ствол ў жалезе". Адзін захаваны ствол усталяваны ў шкляным футляры на рагу плошчы і гэтым дае ёй адпаведныя назву.



Адна з цэнтральных плошчаў, славутасць, падобных якой больш нідзе няма - ні слова... Затое ўся група прастаяла 15 хвілін ля экрана, які дэманструе іспанскую школу верхавой язды ў Вене, слухаючы захопленыя каментары пра тое, як конікі грацыёзна ўскідваюць ножкі, скачуць і пырхаюць...
Пасля Штэфанплаца мы прайшлі да будынку венскай оперы, дзе нас і пакінулі, папярэдзіўшы, што праз паўтары гадзіны мы павінны быць на пункту збору.
Разумеючы, што часу катастрафічна мала, мы палічылі за лепшае не бегчы туды, чаго нам недапаказалі, а выправіліся купіць сувеніраў і павольна нацешыцца тым, чым так славіцца Вена: яблычным штрудзелям і кавай.
Увогуле Вена не ўразіла. Так, горад прыгожы, але не выклікаў захаплення. Магчыма, гэта з-за асобных, наяўных у той дзень фактараў: не самы лепшы экскурсавод, не да канца ажыццяўленыя планы (я не ўбачыў ратушу і воцівкірху і не палюбаваўся карлсплацам).

P.S.
Наступным горадам нашага падарожжа была Венецыя i частку шляху мы павінны былі пераадолець у гэты ж дзень. Дарога пралягала праз Альпы. У Аўстрыі яны з'явіліся не так нечакана, як гэта было ў Баварыі, а вясновы сняжок, якім мы любавалася ў мінулы раз, ужо растаў і нас добранька палівала дожджыкам, які быў абяцаны нам яшчэ ў Вене.
Быў момант, калі аўтобус зрабіў незапланаваны прыпынак і я не губляў час дарэмна:







Цалкам пэўна - гэта не самы лепшы альпійскі выгляд, але гэта быў адзіны момант у паездцы, калі я зноў мог сфатаграфаваць Альпы.

http://ales-matsesha.livejournal.com/10659.html

[krutika]

А дзе працяг вашай гiсторыi??? Я выбiраю памiж некалькiмi падарожжамi вы пэуна былi у гэтым http://bigtrip.by/Trip/2521/m5-italyanskij-voyazh-s-kruizom-po-adriatike-7, не?

[alexBel]

Працяг будзе!!! :D Усяму свой час. Пакуль я выкладаў рэпартаж аб вясновым падорыжжы ў Гродна http://ales-matsesha.livejournal.com/10868.html , якое было раней за гэта. Цяпер гатую Венецыю і спадзяюся, што хутка яна будзе тут.

[krutika]

Прыгожыя фотаздымки! Я мабыць адпраулюся гэтым жа шляхам амаль што але з другой фiрмай Смалянка http://bigtrip.by/Trip/1953/chernogorskaya-skazka. Ен да таго ж выглядае трохi танней, Паглядзем :)

[alexBel]

Пераменнасць Венецыі

Наступны пасля Вены дзень пачаўся ў нядрэнным гатэлі, толькі сняданак расчараваў - ён быў самым "італьянскім" з усіх сняданкаў, якія мне давялося есці. Раніца пахмурна заглядвала ў вокны і гэта насцярожыла, але я адкінуў трывожныя думкі і апрануўся лёгка. У дарозе нас нагнаў дождж. Па прыездзе на востраў сітуацыя з надвор'ем крыху палепшылася, але зацягнутае неба амаль не пакідала надзеі.



Катэр, пагойдваючыся на хвалях, цягнуўся па канале дэла Джудэка.
Нягледзячы на дробную імжу я выйшаў на адкрыты нос катэра і няўтрымаўся ад спакусы паздымаць віды, якія нас атачалі:


Царква Джэзуаці пач. XVIII ст.


Палацы канала


Царква Іль Рэдэнторэ 1577-1592 гг.


Царква Ле Цицеле XVI ст.

Нас высадзілі недалёка ад плошчы Сан Марка, як сказаў гід: "за чатыры моста" і першае месца куды мы накіраваліся - гэта крама муранскага шкла, якая па сумяшчальніцтву нібыта з'яўляецца невялікай мануфактурай.



Тут перад групай разыгралі невялікую сцэнку "як зрабіць з шклянога шарыка коніка".



Адна з галоўных славутасцяў Венецыі - гэта муранскае шкло.



Венецыянскія шкловыдзімальнікі вырабляюць сапраўдныя творы і затым за вельмі дорага іх прадаюць.



Знешне конік выглядаў цалкам астылым, але тут на яго кладуць ліст паперы і...


не выключана, што яны чым-небудзь насычаюць паперу...

...адбываецца эфектнае самазапальванне.
Далей нас павялі ў залу з гатовай прадукцыяй і ўсе ахнулі ад прыгажосці, потым прыгледзеліся і войкнулі ад кошта, у гэты час прадавец заспявала даўно завучаную песенку пра тое, што толькі тут і толькі сёння самае сапраўднае муранскае шкло, а ў астатніх крамах яно не самае сапрауднае. Нехта з групы паддаўся і раскашэліўся, хто-то толькі пацмокаў языком, я шкадаваў аб тым, што тут забаронена фатаграфаваць.
Калі выйшлі на вуліцу дожджык ужо спыніўся і мы пайшлі на плошчу Сан Марка.


Rio de la Pleta


Rio de S. Lorenzo

Плошча Сан Марка - сэрца Венецыі. Яна Г-вобразная ў плане і складаецца з двух частак: пьяцэты і пьяцы. Пьяцэта - верхні ашэстак "Г" - пляцоўка ад Гранд-канала да кампанілы, з поўначы яе абмяжоўвае палац дожаў, з поўдня - бібліятэка Сан-Марка.



Уласна плошча (Пьяца) з захаду і усходу акружана старымі і новымі пракурацыямі, з поўдня - будынкам Аля Напалеоніка, а з поўначы - вянчае кут літары "Г" - сабор Сан Марка.
Гэты храм - архітэктурны вінегрэт, у яго убранні змяшаліся праваслаўныя і каталіцкія традыцыі, на раманскім фасадзе поўна востраканцовых гатычных элементаў з уласцівай барока пышнасцю, але тым не менш усё гэта складаецца ў адзіны гарманічны ансамбль.



Цікавая гісторыя пра тое, як узнікла ідэя пабудовы сабора...

У 828 годзе венецыянцы даведваюцца, што арабы, заваяваўшы Александрыю, бязлітасна бураць хрысціянскія храмы. Двое адчайных купцоў крадуць мошчы св. Марка і заваліўшы іх у кошыку свінымі тушамі (нагадаю: для арабаў свініна - гэта нешта вельмі бруднае, да чаго нават дакранацца брыдка), праносяць праз мытню на карабель і сплываюць. Потым усё ўспамінаюць, што св. Марк меў непасрэднае дачыненне да пропаведзі хрысціянства ў Венецыі і вырашаюць на галоўнай плошчы ўзвесці невялікі храм для захоўвання мошчаў, пазней сабор цалкам перабудоўваюць.

Раманская аснова сабора была пабудавана яшчэ ў XI стагоддзі, а затым, у ходзе мноства крыжовых паходаў, храм упрыгожваўся нарабаваным(закрэслена) вывезеным з Канстанцінопаля аж да XV стагоддзя, пакуль месца на фасадах не засталося(закрэслена) не набыў скончаны выгляд, які не змяніўся і па цяперашні час.
Побач падпірае небасхіл кампаніла сабора. Яе вышыня амаль 100 метраў і за сімвалічныя 8 еўра можна на хуткасным сучасным ліфце (кагосьці раздражняе ліфт у Мірскім замку?) трапіць на самы верх.


Пьяца


Унізе купалы сабора Сан Марка.


Пьяцэта. Палац дожаў XIV-XV ст.


Сабор Сан-Джорджа Маджорэ XVI - XVII стст.


Пачатак Гранд-канала і канала дэла Джудэка. У цэнтры кадра - Сабор Санта-Марыя-дэла-Салютэ XVII ст.


Порт Венецыі - пад лініяй гарызонту ў цэнтры кадра бачныя лайнеры.

Многія памылкова думаюць, што ў Венецыю можна патрапіць толькі марскім транспартам, але гэта не так - яшчэ ў 1846 годзе мост дэла Ліберта з'яднаў горад з мацерыком.


На гарызонце - мацярык, касая лінія ледзь ніжэй у цэнтры - мост дэла Ліберта.


У цэнтры - сабор Санці-Джавані э Паола XIV-XV стст.


У правым ніжнім куце (белы галоўны фасад) царква сан Закарыя XI, XV стст.


Паўднёвая набярэжная

Абышоўшы вежу па перыметры, я скончыў са здымкай і стаў у чаргу да ліфта, як раптам зверху захліснула кароткім але моцным патокам паветра. Я адарваў вочы ад дысплея фотаапарата і зірнуў на людзей перад сабой: 4 японца ў жаху ціснуліся ў куты парэнчаў і круглявымі вачыма глядзелі кудысьці нада мной. Зверху зноў абліло ветрам і я падумаў, што мне таксама не пашкодзіла б туды паглядзець: над галавой, набіраючы амплітуду, разгойдваўся велізарны звон, язык яшчэ не дакранаўся сценак і пагрозліва нізка, што можна было дакрануцца рукой, рассякаў паветра. "БА-А-М-М-М" - даляцеў з такой моцай, што ўсе вакол завібравала і прайшоўшы праз ногі пачало рэзаніраваць ў галаве. "БА-А-М-М-М" - зноў аддалося дзесьці паміж паўшар'ямі і я, заціснуўшы вушы, адскочыў у бок.
Звон сціх недзе праз 2 хвіліны, а гул у вушах стаяў яшчэ паўдня. Я быў апошнім з нашай групы, хто спусціўся і па вачах маіх спадарожнікаў было зразумела, што выгляд у мяне быў даволі ускудлачаны.
Мясцовы гід ўжо быў тут і захоплена пра што-то распавядаў, затым нечакана разгарнуўся і пацягнуў нас у глыб горада. Ланцужком, ледзь размінаючыся са сустрэчнымі турыстамі, мы ішлі вузкімі вулачкамі, часам перасякаючы шматлікія каналы...


Надвор'е паступова паляпшалася

...і праз лабірынты гэтых пераходаў патрапілі на Гранд канал - галоўную транспартную артэрыю Венецыі і засяроджванне найбольшай колькасці палацаў.


Белы будынак са стэламі на даху - палацо Каччына-Цьепала-Пападопалі XVI ст.

Нам паказалі зусім маленькі яго адрэзак і мы, прайшоўшы крыху ўздоўж, зноў павярнулі ў нейкую шчыліну паміж будынкамі і збіраючы ўвесь пыл са сцен, ланцужком папаўзлі за экскурсаводам.



Гід нешта без стомы лапатаў, але я яго не слухаў, а ўсё шукаў добрыя ракурсы, імкнучыся не адстаць ад групы.


Скуола дзі Сан Фанцін XVI ст.




Царква Сан Маізэ VIII, XVII стст.



Трохі пятляючы, выйшлі ў самы пачатак Гранд-канала.


Сабор Санта-Марыя-дэла-Салютэ XVII ст.

Надвор'е змянілася і на гэты момант ў небе ўжо ярка ззяла сонца.


Зноў плошча Сан Марка. Справа - кампаніла з аглушальным звонам.

На плошчы гід развітаўся з групай і ў нас да адпраўлення засталося яшчэ крыху часу.
У Венецыі ёсць адна абавязковая да выканання рэч... Без яе вам "не залічаць Венецыю". Бо як можна тут пабываць і ня паглядзець на горад з таго ракурсу, які робіць яго такім унікальным?


Так, я маю на ўвазе плаванне на гандоле.

Гэты від транспарту сам па сабе славутасць і адзін з сімвалаў Венецыі.
Лодкі вырабляюцца ўручную з драўніны каштоўных парод і кожная каштуе ад 25 да 100 тысяч еўра.



З асаблівай дакладнасцю вырабляюць фарколу - гэта такая рагаціна, на якую пры манеўраванні абапіраецца вясло. Фаркола з'яўляецца своеасаблівай каробкай перадач сумешчанай з рулём - ўстаноўка вясла ў пэўны яе выгіб дазваляе рухацца хутка або павольна, паварочваць налева, направа ці ўключыць задні ход, пры гэтым вясло ня перакідаецца, а заўсёды знаходзіцца справа ад борта.



Пасля шчыльных цяністых каналаў мы вырулілі на Гранд-канал.


Высокі будынак злева - палацо Грымани XVI ст.


Мост Рыальта XVI ст. - Раўнацэнны з саборам Сан Марка па вядомасці сімвал Венецыі.




Шэры палац справа - Ка 'Ларэдан XIII ст.


Справа - ужо згаданы раней палацо Каччына-Цьепала-Пападопалі XVI ст.


Злева - палацо Корнэр Кантарыні дэі Кавалі XV ст.

Часцей за ўсё ў звычайнай "турыстычнай" гандоле 5 месцаў, кожнае каштуе 20 еўра пры плаванні даўжынёй 20 хвілін. Нават не думайце!(закрэслена) Колькасць гандальераў абмежавана - іх 425 і гэтая прафесія вельмі прэстыжная.



Гандальеры - майстры сваёй справы, кожны кіруе чоўнам так, што ён не сутыкнецца і нават не кранецца сцен каналаў або іншых гандол, яго рухі вяслом упэўненыя, лёгкія і дакладныя, яны не суправаджаюцца ўсплёскамі і ўжо тым больш пляцкамі, гандола даўжынёй 11 метраў нягледзячы на вузкія стромкія павароты грацыёзна, ня хілячыся і без ваганняў плыве па воднай роўнядзі каналаў. Вельмі добры гандальер, знаходзячыся ў гуморы, ціха напявае або меладычна пасвіствае.



Раней заўсёды пры выбары маршруту падарожжа, я ставіўся да наведвання Венецыі з ладнай доляй скептыцызму - горад здаваўся жудасна папсовым і тым самым адштурхоўваў. Але цяпер, нягледзячы на турыстычны ажыятаж, я заяўляю, што гэта тое месца, дзе стоіць пабываць і нават больш - я не адмовіўся б туды вярнуцца. У гэтым, уласна, бяда Венецыі.



Усе чулі пра тое, што Венецыя паступова тоне, што палі, на якіх яна стаіць, начыста згнілі і хутка ўсё хараство разваліцца, але не гэта забівае горад на вадзе. Галоўная праблема Венецыі цяпер - турысты. Кожны дзень горад наведвае каля 60 тысяч турыстаў, яны запаўняюць вуліцы з раніцы і іх колькасць памяншаецца толькі з заходам сонца. Турысты тут усюды - нават у самых патаемных кутках. Днём на плошчах не праціснуцца, на вулачках не разысціся, а на каналах ўзнікаюць заторы з гандол. Гэта штодзённае стыхійнае бедства для горада з абмежаванай тэрыторыяй і рэсурс нагрузкі хутка вычарпаецца. Дваццаць мільёнаў пар ног штогод вытоптваюць дарогі, пакідаюць пасля сябе кучы адходаў і ва ўзмоцненым рэжыме эксплуатуюць горад, якому ўжо больш за дзесяць стагоддзяў. Карэнныя Венецыянцы пакідаюць горад, з кожным годам іх становіцца ўсё менш і ў хуткім часе Венецыя сапраўды ператворыцца ў велізарны музей. І вы думаеце, што быццам бы нічога, такой прыгажосцю трэба дзяліцца, але ўявіце сябе на іх месцы.

http://ales-matsesha.livejournal.com/11377.html

[Zmicier]

Дзякуй, цікава! Добры слог у вас. Як па мне, у Вене таксама абавязковы для наведвання мемарыял нашым жаўнерам, загінулым падчас вызвалення горада.

[Александр Dehty]

Да спадобы! Падтрымаю: слаўны стыль апавядання!

[alexBel]

Александр Dehty, Zmicier
Дзякуй!

[krutika]

:D :D :D Вельмi прыгожа!!!

[alexBel]

[alexBel]

Падуя

Пасля Венецыі ў той самы дзень мы накіраваліся у цяпер малавядомы, а раней шыроказнакаміты горад, які славіцца сваім універсітэтам і базілікай Сан Антоніо.



Калі венецыянская раніца была пахмурнай, мокрай і золкай, то падуанскі вечар саграваў нас утульным сонечным цяплом. Адну з цэнтральных плошчаў горада апанавалі мясцовыя жыхары - было нейкае свята.



Прата дела Валле заяўлена, як адна з самых вялікіх плошчаў Еўропы, яе ансамбль фармаваўся ў XVIII - XIX стст.



Цэнтр плошчы прадстаўлены паркавай зонай, акружанай эліпсабачным каналам, уздоўж якога абапал расстаўлены статуі значных для горада асоб.



У цэнтры выспы - фантан.



У паўднёвай частцы плошчы знаходзіцца адзін з самых вялікіх сабораў Італіі - базіліка Санта-Джустіна XVI-XVII стст.



Крыху пабадзяўшыся, пайшлі на поўнач - да базілікі Сан Антоніо.



Па дарозе то і рэч у аб'ектыў траплялі маляўнічыя краявіды





Царква была пабудавана ў гатычным стылі ў XIII-XIV стст. Храм прыцягвае натоўпы паломнікаў мошчамі прапаведніка Антонія - шырокаушанаванага ў заходняй Еўропе святога.




Панадворак паміж будынкамі храма.

Надвор'е было выдатным, мы паслаблена шпацыравалі, нікуды не спяшаліся, а вакол нас рассцілаўся сонечны італьянскі вечар.





Ад базылікі, атрымліваючы асалоду ад выгляду мясцовага спакою, мы накіраваліся да яшчэ адной славутасці, пра якую асабліва дапытлівыя ў студэнцтве людзі не маглі не чуць.





Падуанскі універсітэт - гэта адна з найстарэйшых вышэйшых навучальных устаноў Еўропы, ён быў заснаваны ў 1222 годзе.


Палацо дэль Бо XVI ст. - Галоўны корпус універсітэта.


Над уваходам герб Венецыянскай рэспублікі - заступніка універсітэта - яна забяспечвала дух незалежнасці ад схаластычнай дагматыкі і ўплыву Рыма.

У эпоху Адраджэння быў важным цэнтрам развіцця навукі, у ім вучыліся і выкладалі такія дзеячы асветы, як Галілеа Галілей, Андрэй Везалій, Габрыэль Фалопій, Мікалай Капернік. Францыск Скарына ў Падуанскім універсітэце атрымаў званне доктара навук.


Панадворак галоўнага корпуса.

Калі прыгледзецца, на сценах у дворыку вісяць гербы выдатных выкладчыкаў і выпускнікоў універсітэта, прычым на сценах на ўсіх месца не хапіла і гербы намаляваныя на скляпеннях, а частка размешчана ў арцы ўваходу.



Адсюль мы пайшлі на цэнтральны рынкавы пляц.


Ужо звыклыя погляду аркады над тратуарамі.

Наступным месцам быў рынак, які падзелены напалам палацо дэла Раджонэ (літаральна - палац розуму) XII-XV стст. Будынак цікавы тым, што ў ім знаходзіцца вялікая зала без дадатковых апор, крытая велічэзным дахам у выглядзе кіля перакуленага карабля.


Два верхніх паверха і ўсю гэту прастору пад дахам займае адно вялікае памяшканне.

Тут наша прагулка скончылася і нам трэба было накіроўвацца да аўтобуса.


Вулачка перад пляцам.

Нам падавалі Падую, як тыповаІтальянскі гарадок, у якім мы павінны былі адчуць і прамакнуцца духам гэтай краіны, але я чамусьці ўсё роўна тады не пранікся. Зараз, узнімаючы ў памяці ўсю атмасфернасць вечара, я нават і не разумею чаму.



Магчыма, гэта ад таго, што з раніцы я быў моцна натхнёны Венецыяй і яна "напластавалася" на Падую, размываючы “малюнак”, але не выключана, што маімі думкамі ўжо авалодаў Рым.

http://ales-matsesha.livejournal.com/11678.html

[Корица]

Шикарно!
Архитектура впечатляет. Величие соборов чувствуется даже на фото.
Ждём продолжения :)

[alexBel]

[alexBel]

S.P.Q.R.

У Рым, роўна як і ў Венецыю, я не думаў, што калі-небудзь траплю, але магчымасці часам супадаюць з жаданнямі і вось раніцай, першага дня лета 2015 года, мы кацілі па рымскай кальцавой. Усе дарогі вядуць у Рым, але вось ездзіць па рымскім вуліцах турыстычным аўтобусам забаронена і дабірацца да цэнтра горада нам прыйшлося на метро. Калі мы выйшлі з пад зямлі, перад маімі вачыма адразу паўстаў "ён"...



Дзесяткі, а можа і сотні разоў я бачыў "Калізей" на фотаздымках, малюнках і ў фільмах, але "ў жывую" гэта збудаванне аказваецца значна грандыёзней, чым яго ўяўляеш.
Дэспатычны імператар Нерон на канец свайго кіравання прывёў дзяржаву да грамадзянскай вайны і яго пераемнік Ціт Флавій Веспасіан, каб узвысіць сябе і зменшыць культ асобы папярэдніка, у 72 годзе н.э. на месцы "залатой вілы" Нерона ў цэнтры Рыма пачынае будаўніцтва каласальных памераў амфітэатра для забавы грамадзян.
Аснова збудавання - ордэрнай аркада, якая нясе на сабе перакрыцця скляпенняў і вагу трыбун. У плане амфітэатр мае форму эліпса, яго даўжыня - 187 метраў, папярэчча - 155 м., Вышыня сцен - 48-50 м. Калізей ў сваім архітэктурна-лагістычным вырашэнні апярэдзіў час на мноства стагоддзяў наперад, ён змяшчаў ў сябе 50 000 гледачоў, пры гэтым людзі маглі запоўніць трыбуны за 15 хвілін і пакінуць за 5. Яго нездарма як у I стагоддзі, так і ў наш час адносяць да ліку 7 цудаў свету.



У сярэднявеччы пачынаецца запусценне Калізея і яго павольнае разбурэнне. Пасля землятрусу 1349 года і абвальвання паўднёвай часткі, камяні, якія адваліліся, развалакваюць, як будматэрыял, а пазней ад сцен амфітэатра ўжо адколваюць фрагменты знарок. Здзек над помнікам архітэктуры працягваецца да XVIII стагоддзя, калі каталіцкая царква бярэ яго пад сваю абарону і аб'яўляе "Галгофай мясцовага значэння". Да нашых дзён дайшла толькі 1/3 ад першапачатковага аб'ёму Калізея, але і тое, што засталося, уражвае.

Побач са знакамітым амфітэатрам знаходзіцца трыумфальная арка Канстанціна 315 г. н.э.



Насупраць Калізея размешчаны "Рымскі форум" - цэнтр грамадскага жыцця старажытнага Рыма, а цяпер - вялікі археалагічны музей антычнай архітэктуры пад адкрытым небам.


Злева Храм Антаніна і Фаусціны 141 г. н.э.

Форум пачаў забудоўвацца ў VIII стагоддзі да н.э. і першапачаткова прызначаўся для правядзення грамадскіх цырымоній, але пазней стаў цэнтрам палітычнага, эканамічнага і рэлігійнага жыцця ўсяго Рыма.


Злева - царква св. Лукі і Марціны VI, XVII стст, тры калоны справа - усё, што засталося ад храма Венеры прамаці, пабудаванага Юліям Цэзарам.

З узмацненнем хрысціянства храмы пачалі перабудоўвацца у цэрквы, а будынкі з грамадскай функцыяй да VIII стагоддзя канчаткова страцілі сваю ролю і сталі разбурацца. У сярэднявеччы на руінах форуму пасвілі жывёлу і толькі ў часы адраджэння выявілася нязначная цікавасць да антычных развалін, але гэта не спыніла разбурэнне пабудоў на будаўнічыя матэрыялы. У XIX стагоддзі форумам зацікавілася квітнеючая тады археалогія і з тых часоў раскопкі тут не спыняюцца.



На невысокім пагорку ля форуму стаіць Віттарыяно - помнік аб'яднанню Італіі. Для тых, хто не ведаў: да сярэдзіны XIX стагоддзя тэрыторыя Апенінскага паўвострава была раздробленая на дзясятак адсталых маленькіх краін, пакуль Віктар Эмануіл II, рухомы ідэямі адраджэння моцнай і незалежнай дзяржавы, не пачаў збіраць землі.



Адсюль мы накіраваліся да Пантэона - старажытнарымскага храму "ўсіх багоў".



Ён быў пабудаваны ў 126 г. н.э. У плане храм ўяўляе сабой ратонду, накрытую паўсферычным купалам, уваход у якую утвораны порцікам з калонамі карынфскага ордэра. Звонку будынак не асоба ўражвае, таму што самае цікавае хаваецца ўнутры.
Над сценамі з мармуру...



...у цэнтры вялізнага купала (дыяметр - 43 метра) знаходзіцца круглае светлавое акно, якое ў сонечны дзень ўтварае слуп густога свету.


Незвычайнае, велічнае відовішча.

Унутры пантэона пахаваныя некаторыя выбітныя італьянцы, у прыватнасці тут знаходзіцца пахаванне Рафаэля



Пасля, на звычайным гарадскім маршрутным аўтобусе, мы адправіліся ў Ватыкан.



Ватыкан - цэнтр каталіцкага свету, папская рэзідэнцыя і месца, дзе сабраны найкаштоўнейшыя творы мастацтва.
Твар Ватыкана - Сабор Святога Пятра - храм, да праектавання і ўзвядзення якога прыклалі рукі такія вялікія майстры як Брамантэ, Рафаэль, Мікеланджэла і Берніні. Будаўніцтва распачата ў 1506 годзе і доўжылася больш стагоддзя. У выніку атрымалася тое, чаго так хацела каталіцкая царква - сабор, які засланіў усе астатнія храмы па велічнасці і прыгажосці.



Ён месціць у сябе каля 60 000 чалавек, да таго, у сярэдзіне XVII стагоддзя Берніні спраектаваў і пабудаваў плошчу перад саборам для пілігрымаў, на якой могуць размясціцца яшчэ 400 000 вернікаў.



Музеі Ватыкана валодаюць бясцэннымі творамі мастацтва рук Леанарда да Вінчы, Караваджа, Джота, Рафаэля і інш. Сярод усяго гэтага, відавочна, варта вылучыць Сіксцінскую капэлу Мікеланджэла.

З прычыны некаторых абставін, хоць і з цяжарам на душы, я прыняў вырашэнне адмовіцца ад наведвання музеяў і надаць больш часу шпацыру па Рыму, але ў планы яшчэ ўваходзіла наведванне сабора св. Пятра. Акінуўшы позіркам неверагодных памераў чаргу ў храм, я змацуючы сэрца таксама адмовіўся і ад гэтага.
Можа быць вы згадаеце мяне ўбогім душой чалавекам, але мы, адвярнуўшыся ад ежы духоўнай, рушылі ў італьянскі рэстаран за ежай цялеснай, а дакладней за пастай з пармезанам і мідыямі.

Пасля таго, як нацешыліся італьянскай кухняй, пайшлі па набярэжнай Цібра.


Замак і мост св. Анёла.

Гэтая магутная фартэцыя была пабудавана ў 135-139 гг. н.э. і прызначалася для пахавання імператара Адрыяна і членаў яго сям'і, г.зн. збудаванне першапачаткова задумлялася як маўзалей. Пазней, пры ўзвядзенні гарадскіх умацаванняў, ён быў перабудаваны і ўключаны ў лінію абароны.



Замкам св. Анёла ён стаў у 590 годзе, калі рымляне падчас эпідэміі чумы ўбачылі на даху будынка Арханёла Міхаіла, які ўклаў меч у ножны, што прадставілі, як канец бедства. У сярэднявеччы замак доўгі час выконваў ролю папскай рэзідэнцыі.
Масты Цібра:





Павольна шпацыруючы і заходзячы ў крамы, мы не заўважылі, як наблізіўся вечар.



Месцам збору была Пьяцца-дэль-Попала.
Ад паўднёвага боку плошчы разыходзяцца веерам 3 вуліцы, у пачатку якіх стаяць дзве царквы-блізняткі XVII стагоддзя.


На першы погляд яны здаюцца зусім аднолькавымі, але калі пачаць разглядаць больш уважліва, знаходзяцца розныя дэталі - своеасаблівае "знайдзі n-ную колькасць адрозненняў".

З паўночнага боку знаходзіцца брама дэль Папола, справа ад якой базіліка св. Марыі XV стагоддзя.



З усходу - пагорак Пінчыа.



У цэнтры плошчы ўсталяваны абеліск. Цікава тое, што ён трафейны: прывезены з Егіпту ў 10 г. да н.э. і нясе на сабе іерогліфы, якія ўхваляюць фараона Рамзеса II.



Мы хісталіся па плошчы і чакалі гіда, вакол стэлы мітусілася некалькі выхадцаў з Паўночнай Афрыкі, кожны з іх церабіў у руках з дзясятак руж. Калі хто-небудзь з іх заўважаў парачку маладых людзей або адзінокую жанчыну, то ён хутка накіроўваўся да іх і настойліва, часам нават нахабна, спрабаваў сунуць у рукі кветку. Зразумела, пасля таго, як ахвяра, (часцей за ўсё гэта былі нявопытныя турысты) збянтэжана брала ружу, пачынаўся "развод на грошы" - кветкі апыналіся не падарункам, а таварам, прычым вярнуць "набыццё" не ўяўлялася магчымым: "гандляр" пачынаў махаць рукамі і патрабаваў расплаціцца. Я, вядома, не самы "прапалены" турыст, але падставу ў гэтым прачуў адразу і пазбягаў дадзеных "дзялкоў", проста іх ігнаруючы. Гід пазней растлумачыў, што цэны вар'іруюцца ў шырокім дыяпазоне: ад 3 - 5 еўра за адну кветку, да 50 за букет з 5 руж - усё залежыць ад мяккацеласць "кліента" і нахабства "мэнэджара".
На самай справе ўвесь турыстычны цэнтр Рыма быў "акупаваны" такімі асобамі: хтосьці з падсцілачкі гандляваў "Луі Вітонам" і "Прада", іншыя насілі як дровы "палька для сэльфі", трэція абчэпліваліся рознымі панамкамі і капялюшамі, чацвёртыя з латкоў заваленых вялізнай кучай дробязі прапаноўвалі магніцікі і бірулькі пад шыльдай "усё за 1 еўра", прычым колькасць гэтых людзей каля асноўных славутасцяў ў сярэднім два на аднаго турыста. Але ня гэтыя небяспечны... Сцерагчыся варта ўсіх, хто падыходзіць занадта блізка: кішэннік будзе не абавязкова неахайна апрануты або паводзіць сябе падазрона, хутчэй за ўсё вы і не зразумееце, у які момант вас абрабавалі, таму што сёлета яны запасаюцца фотаапаратамі і каляровымі стужачкамі (значкамі) і імітуюць турыстаў (асабіста бачыў, як адзін "фатограф" "здымаў" пустую атынкаваную сцяну, не гледзячы ў акуляр, а страляючы вачыма на неруплівых мінакоў). Я быў усім гэтым злёгку паражоны: часта чуў ад сяброў аб падобным у Турцыі, Егіпце, але ў ЕС... (няма слоў).

Але калі цяпер паспрабаваць адхіліцца ад эмоцый на гэты конт, то з нагоды самога Рыма магу сказаць, што адзін, ды яшчэ і не поўны дзень, для "вечнага горада" - нікчэмна мала, але варта таго, бо значна прыемней на імгненне зірнуць на ўсе гэта, чым тысячу разоў разглядаць хоць і прыгожыя, але чужыя фатаграфіі.

http://ales-matsesha.livejournal.com/11894.html

[alexBel]

Небяспечны Нэапаль

Раніцай пятага дня падарожжа мы ўсталі рана і сонныя пагрузіліся ў аўтобус. Наперадзе быў не лёгкі дзень і яго расплывісты канчатак. Па раскладзе тура ў нас пераезд у Нэапаль, кароткая аглядная экскурсія, пераезд у Бары і пасадка на паром познім вечарам.
Калі мы ўехалі ў Нэапаль, яго вялічаства Везувій атачала туманная смуга.



Яшчэ на падыходах да горада наш сталы гід папярэдзіла: "У Нэапалі шмат смецця і гэта балючае пытанне для гараджан. Калі ласка, не пытайцеся у мясцовага экскурсавода пра гэта - ён можа пакрыўдзіцца." Я, канешне, некалькі задумаўся пра тое, што чакае наперадзе, але вырашыў не нагнятаць абстаноўку.
Горад сам па сабе вельмі гарысты, перапады вышыняў велізарныя, дарожныя развязкі ў цяснінах ледзь не ў вузел завязваюцца і на адным з схілаў мы спыніліся і выйшлі з аўтобуса...
У мяне ледзь сківіца не адвалiлася: столькі смецця пад нагамі я бачыў хіба што ў Крыму (магчыма там было нават менш). Гэта было падобна на міннае поле: пластыкавыя і шкляныя бутэлькі, жасцяныя банкі, пакеты, абгортачная папера і нават выкарыстаныя прэзерватывы - усё раўнамерна раскідана па тратуары.

Э-Э-Э ... Я быў гатовы да не зусім чыстыга горада, але да такога ... Ды і яшчэ нас папярэдзілі, што пра гэта неэтычна пытацца! Але як?! Можа яны і не заўважылі, але «Кароль-то голы!»

Я ледзь стрымаў язык за зубамі і праглынуўшы ком злараднасці, вырашыў адцягнуцца і паздымаць пейзажы:



Прыгожа, так? А крыху правей у кадр трапляе паржавелы закінуты корпус завода:



А калі глянуць адразу за парапет, там агародзік:



Я ўсё яшчэ стрымліваўся ад каментароў з нагоды смецця, хоць пры пасадцы ў аўтобус сутыкнуўся з мясцовым экскурсаводам тварам да твару.
Віхлянуўшы па схіле на іншы край, зноў выйшлі з аўтобуса - тут смецця было ў разы менш.





Пасля гэтага мы спусціліся з гор да ўзбярэжжа і высадзіліся недалёка ад Кастэль-дэль-ова XII ст.


У перакладзе - "Замак яйка"

Удалечыні Везувій па ранейшаму прыкрываўся смугой.



Бадзёрым крокам, перыядычна пераходзячы на бег, мы рушылі па набярэжнай да Кастэль-Нуова XIII ст.



Тут экскурсавод крыху паляпатаў пра нешта (прабачце, я не чуў, а з вялізнай цікаўнасцю разглядаў саджанцы пальмаў)...



...І мы трушком накіраваліся ў галерэю Умберта 1890 г.


Шкляныя скляпенні ўражваюць...


...Асабліва цэнтральны купал.

У Нэапалі вельмі цесна...



...менавіта - вельмі цесна. У сувязі з гэтым узнікаюць пэўныя нязручнасці, адно з якіх - гэта паркоўка.

Увечары бывае, што вы не можаце прыпаркавацца ля пад'езда і вам даводзіцца ставіць машыну на стаянку каля супермаркета за паўквартала? Нэапаль! Прасцей разабраць ваш аўто і ўнесці яго ў хату, чым знайсці парковачнае месца.



Таму Італія, напэўна, стала першай краінай, у якой годна ацанілі малалітражкі і матаролеры - гэта асноўны від індывідуальнага транспарту тут. А яшчэ Нэапаль - гэта тое самае месца, дзе прыдумалі «паркоўку на гук» - 9 з 10 аўто з касметычнымі дэфектамі рознай ступені цяжкасці па пярэднім і заднім бамперы. «Пасунуць» машыну, якая стаіць наперадзе пры манеўры, тут у парадку рэчаў: ніхто нават і не падумае разбірацца і ўжо тым больш выклікаць дарожную паліцыю з-за пакамячанага або пацёртага бампера, нават пабітая фара хутчэй за ўсё не стане прычынай таму.

Пасля таго, як нагледзеўся на памятыя аўто ў Італіі, я і сам стаў ставіцца да гэтага прасцей. Сапраўды, вялікая трагедыя - «бампер пабілі»! Ты б з дарагіх сэрцу людзей так парушынкі змахваў, як з гэтага кавалка жалеза.



На плошчы Трыеста і Трэнта экскурсія скончылася і ўлічваючы, што нашы страўнікі ўжо перыядычна заклікалі да міласэрнасці, мы адправіліся пачаставацца самай нэапалітанскай ежай - піцай "Маргарыта".
Я, напэўна, не гурман, але асаблівай розніцы паміж піцай "ў нас" і "ў іх" я не заўважыў.

А цяпер да легенд аб "сапраўднай піцы":
· у Італіі дадаюць больш топінга.
Я б так упэўнена не казаў: былі піцы на якіх "навалена" і на якіх ляжаў тоненькі пласт сыру з памідоркай - усё залежыць ад індывідуальных пераваг.
· у Італіі танчэй цеста.
Абсалютны міф! Абавязковым кампанентам цеста для асновы з'яўляюцца дрожджы - яны ніколі не дазволяць стаць аснове тонкай, як лаваш.
· піца мае быць толькі круглай і заўсёды "адкрытая".
Акрамя класічнай піцы існуе маса разнавіднасцяў, сярод якіх ёсць pizza a taglio - "піца па кавалачках" - вырабляецца на прамавугольнай бляхе і прадаецца ў нарэзку (я перакусіў такой ў Рыме), а таксама закрытая - "Кальцоне" - мае паўкруглую форму і падобная на вялікі піражок.
Увогуле піца - гэта страва "на смак", важна каб кампаненты былі натуральнымі і свежымі.

І напрыканцы я б хацеў расказаць яшчэ вось пра што:

У Нэапалі пражывае каля мільёна чалавек у чаканні апакаліпсісу. Прычына - Везувій.



Гэты знакаміты вулкан - адзін з самых небяспечных у Еўропе. Яго апошняе вывяржэнне было ў 1944 годзе, падчас яго фантан лавы падняўся на вышыню 800 метраў, калона дыму з попелу і камянёў застылай магмы дасягнула 9000 метраў, у ходзе катаклізму былі знішчаны 2 невялікіх горада ля падножжа вулкана і гэта ў дзясяткі разоў слабей, чым тое, што пахавала Пампеі. Везувій характарызуецца перыядычнымі "слабымі" выкідамі з адным, магутным вывяржэннем ў сярэднім раз у 2000 гадоў - "Апошні дзень" быў у 79 г. н.э.
Я не магу зразумець жыхароў Нэапалю, застылых у чаканні побач з вулканам, які вось-вось зробіць вялікі "р-р-р-р"... І самае дзіўнае, што колькасць насельніцтва ў самім горадзе і прыгарадах працягвае расці - пад магчымым ударам стыхіі ўжо каля 3 мільёнаў чалавек.

Вось у думках аб выбары, лёсе і абыякавасці я і пакідаў Нэапаль - мы накіроўваліся ў Бары.

PS: Яшчэ раніцай я падслухаў тэлефонную размову нашага сталага гіда і быў у курсе, што квіткі не браняваліся і яна не мае ўяўлення пра тое, сядзем мы сёння на паром ці не.

http://ales-matsesha.livejournal.com/12250.html