Форум сайта «Глобус Беларуси»

[Skajushka]

Были там на прошлых выходных. Никого нет, тишина, все заснежено..
Вошли на территорию со стороны озера. Там к дереву прибита табличка:
"В НОЧНОЕ ВРЕМЯ озеро охраняется СОБАКАМ� посещение ЗАПРЕЩЕНО"
а зачем озеро охраняют?



А вот и замок, вид сзади:





А это, мы так поняли, главный вход:



Дворец изнутри:





Следы съемок "Масакры":





Одна из пристроек - остальные сейчас занесены снегом:

[Лёха]

Skajushka

Уваходзілі праз галоўны ўваход?

[Skajushka]

Лёха

Да, через главный.

Я вот еще хотела спросить, может знает кто: на Глобусе написано, что "с 2005 г. территория усадьбы передана КГБ". Она все еще под их протекторатом или нет?
Да и зачем она им нужна была?

[Лёха]

Я чуў, што яна беларусьфільму належыць.
Тое. што вы ўвайшлі скрозь галоўны кажа аб тым, што за 4 месяца ніхто з уладароў там так і не з'явіўся, бо мы ўваходзілі скрозь цокальны паверх (а выходзілі ўжо скрозь галоўны ўваход :) )
Як сведчыць Архітэктура Беларусі (1993 г.), комплекс належыў ваеннаму ведамству. Мо па інэрцыі сядзіба і адышла да КДБ, вось толькі тым яна не патрэбна, так і вісіць на балансе (а можа ўжо і знята, бо інвентарных нумароў на пабудовах я ня памятаю)
Ну ік арыстаючыся магчымасцю, вось наша вандроўка туды.

[Skajushka]

Спасибо за информацию :)

Здоровские фотографии.
� сайт здоровский.

Да.. а сейчас в дворце все чисто подметено. � на первом этаже в левом флигеле на стене повесили новенький трансфоматорный щит.

А еще те крылья над окном в башенке - мы решили, что это бутафория Масакровская, а оказывается они там давно уже.

Еще вспомнился вопрос: над главным входом, вверху, перед крышей - лепнина. Показалось, что она на похожа на два герба. �ли это просто декоративный элемент?

На цокольный этаж так и не попали - думаю теперь, что жаль, надо будет вернуться: "В цокольном этаже раньше располагалось небольшое бомбоубежище. До сих пор сохранились остатки фильтровентиляционной установки."

[Лёха]

Так, там сапраўды 2 гербы: герб Масквы і Маскоўскага княства (Георгій Перамоганосец) і польскі арол. Дарэчы, герб Масквы ўваходзіў у радавы герб Святаполк-Чацьвярцінскіх.

[Андрей Щелкунов]

[Skajushka]

Лёха

РѕРіРѕ :)

еще раз спасибо :)

Андрей Щелкунов

вот что про них говорят в интернетах:

"Святополк-Четвертинские - княжеский род, происходящий, по всей вероятности, от князей Туровских и Пинских, из племени Рюрика. Впервые упоминается в документах в 1388 г. Князь Федор Михайлович Четвертинский был послом в Валахию (1492). Князь Юрий �ванович Четвертинский (умер в 1502 г.) был наместником владимирским (на Волыни), а сын его князь Федор (умер около 1508 г.) - наместником брацлавским и звенигородским. Князь Николай Степанович (умер в 1661 г.) был каштеляном минским. Князь Григорий, в монашестве Гедеон (умер в 1713 г.), был митрополитом киевским. Князь Януш-Фома и князь Фелициан были последовательно (1785 - 1792) каштелянами черниговскими. Князь Антон-Станислав Святополк-Четвертинский, каштелян перемышльский, советник тарговицкой конфедерации, убит чернью в Варшаве 8 июня 1794 г. Его семейство вывезено было в Россию. Род Святополк-Четвертинских внесен в V часть родословных книг Волынской, Гродненской и Московской губерний (Гербовник, XII, 1 и 2). В. Р. "

повсюду их помотало :) вот, видимо, откуда такая смесь гербов :)
хотя, думаю, в те времена это не казалось странным.

[Лёха]

[Zmicier]

Вход не заперт?

[Skajushka]

ну.. вроде как "заперт".

замки висят, все такое.
но войти можно, если цепь распутать.

интересно про гербы..

[Лёха]

Ну а калі зусім зачыняць, то можна скрозь цокаль.

[Leon]

Летние фото, правда прошлогодние. Усадьба на наш субъективный взгляд - одна из самых красивых в Беларуси:



Впечатляющая лестница:



Дверь в никуда:





Больше интересного - в репортаже!

[alexBel]

Некалькі разоў на год я бываю ў Гродна. У чыннікі паглыбляцца не будзем - гэта асабістае. Паколькі сам жыву ва ўсходняй вобласці і катацца на захад адмыслова за выдатнымі мясцінамі для мяне накладна, на зваротным шляху я спрабую скарыстацца выпадкам і заехаць у пару-тройку цікавых мястэчак.
Першым пунктам на гэты раз я абраў вёску Ішчална да якой ад шашы Мінск - Гродна аптымальна дабірацца па 3 кіламетрам грунтовай «пральнай дошкі».
Галоўным упрыгожваннем вёскі з'яўляецца двухвежавы барачны касцёл Святой Тройцы 1755-1758 гг. пабудовы.


Злева ад храма - званіца XIX стагоддзя.

З усіх бакоў касцёл аточаны мураванай агароджай.



Ззаду храма ёсць плябанія кан. XIX - пач. XX стст.



У такой «глухой» вёсачцы крыху нязвыкла бачыць падобную архітэктуру - але для захаду Беларусі гэта звычайна. Шкада, але ўнутр касцёла я не трапiў - было зачыненая (і гэта ў нядзелю-то!), А вакол - ні душы, за выключэннем раздражнёных суседскіх сабак.
Потым мы накіраваліся да асноўнай мэты, але па дарозе яшчэ зрабілі прыпынак у вёсцы Вялікае Мажэйкава, дзе я хуценька адздымаў некаторыя з пакінутых будынкаў сядзібы Хадкевічаў.
Вось руіны брамы кан. XVIII - пач. XIX стст. са слупкамі агароджы:


За ёй дзічэюць рэшткі сядзібнага парку.

Некалькі на паўднёвы ўсход ад галоўнага ўезду захавалася частка будынкаў гаспадарчага падворка, найбольш цікавыя з іх - гэта...


свіран (злева) і лямус (справа) ХІХ стагоддзя,


дом для працоўных таго ж часу пабудовы з рысамі класіцызму.

У гэтай вёсачцы я сустрэў не толькі злых сабак, але і непрыязна паглядываючых на «чалавека з камерай» мясцовых, таму вырашыў не затрымлівацца, хуценька адздымаўся, скокнуў у машыну і накіраваўся далей.
Галоўнай мэтай нашага «дарожнага крука» быў палацава-сядзібны комплекс Чацвярцінскіх у мястэчку Жалудок (менавіта ЖалудОк, а не страўнік).
Архітэктурная перліна сядзібы - палац 1908 года ў адным з маіх любых стыляў - мадэрн!


Не, гэта не надвор'е так рэзка сапсавалася, такім афармленнем я жадаў перадаць атмасферу месца - а я ўжо там паказытаў сабе нервы! (тлумачэнне ў аповедзе далей)

Чацвярцінскія валодалі сядзібай да другой сусветнай вайны, пры нямецкай акупацыі ў палацы размяшчаўся ваенны шпіталь, а пасля, з 1960-х, у сядзібе грунтавалася вайсковая частка і ў палацы пражывалі афіцэрскія сем'і. Тады ж палац шчыльна абгарадзілі высокім бетонным плотам у сувязі з чым свабодна трапіць цяпер на тэрыторыю праблематычна.



Я не стаў «спрабаваць пракрасціся», а зрабіў, як цывілізаваны чалавек - патэлефанаваў па тэлефоне пазначанаму на вакне вартоўні і праз 10 хвілін каля брамы з'явілася лагодная жанчына. Яна навязала сабак (!!!) якія свабодна бегаюць па тэрыторыі і «прабіла» квіток на наведванне і фотаздымку за 4 б.р. (прыкладна 2 €)



Мадэрн выразна праступае ў кожнай з дэталяў будынка. Будаваў палац архітэктар польска-італьянскага паходжання - Уладзіслаў Марконі.



Шкада, што палац цяпер у такім дрэнным стане, але і цяпер ад сузірання дэталяў дэкору, я атрымліваў магутную эстэтычную асалоду.



Пасля распаду СССР комплекс перадалі аднаму з падраздзяленняў Нацыянальнай Акадэміі Навук Беларусі, але з тых часоў палац ўжо практычна не эксплуатавалі, толькі некалькі разоў выкарыстоўвалі як дэкарацыі для здымак.



Побач з палацам знаходзіцца непрыкметны спачатку сядзібны флігель, але першы погляд зманлівы - будынак быў пабудаваны ў XVIII стагоддзі ў гатычным стылі і да пабудовы вялікага палаца выконваў ролю сядзібнага дома.



Характэрнымі дэталямі будынка з'яўляюцца вежачка з мудрагелістым гатычным дэкорам...



...і ганак з падобнымі элементамі.



Але вернемся да палаца ...



Спачатку я падумаў, што над галоўным уваходам картуш з «Пагоняй» і гербам Польшчы, але потым, калі больш дэталева разглядзеў, заўважыў, што там адлюстраваны "Георгій Пераможац", толькі зернуты ен ні як звыкла - направа, а чамусці налева.



Скончыўшы з вонкавым аглядам, я пайшоў ва ўнутр.


Вестыбюль

Дзеля таго, каб вы разумелі, пры якіх умовах я аглядаў сядзібу, растлумачу, што жанчына, якая ўпусціла мяне на тэрыторыю, адчыніла дзьверы палаца адразу і пакуль я яшчэ здымаў будынкі звонку, падалася ў вартоўню, а мае спадарожнікі паленаваліся і не пажадалі нават зірнуць на комплекс і заставаліся ў аўтамабілі, таму я знаходзіўся тут зусім адзін.
З вестыбюля я ўвайшоў у цэнтральны хол, упрыгожаннем якому служыць шыкоўная, але на жаль ужо парадкам зношаная драўляная лесвіца.



Першы паверх у асноўным падзелены на маленькія, нічым не характэрныя пакоі, за выключэннем двух значных памяшканняў налева і направа ад хола. У памяшканні, што справа, была збудаваная сярэдніх памераў сцэна - мабыць тут пры вайскоўцах была актавая зала, а налева ад хола знаходзіцца вялікі пакой з імітацыяй каміна.



У 2010 годзе «Беларусьфільм» здымаў у сядзібе карціну ў жанры «хорар» пад назвай «Масакра» і пасля кіношнікаў ў палацы засталося нямала слядоў, у тым ліку і гэты фальшкамін.



У процілеглым крыле палаца маецца яшчэ адна каларытная старая лесвіца ...



Пад якой знайшоўся спуск на цокальны паверх. Але на жаль (ці на шчасце?) Ён быў зачынены на замок.



Лесвічныя маршы спіральна аб'яднаны без звыклых нам пляцовак, а драўляныя прыступкі стомлена рыпяць пад нагамі.



Што адметна, на другім паверсе гэта крыло будынка ізалявана і нельга з бакавой лесвіцы трапіць у цэнтральную частку палаца. Памяшканні тут больш нічым мяне не зацікавілі.



Толькі зірнуўшы на некалькі пакояў, я накіраваўся па лесвіцы вышэй.



Як толькі я ступіў на мансарду, мяне адразу ахапіў трывожны прыцемак. Шэрае святло лілося толькі з кутніх пакояў.



Наперадзе быў змрочны калідор з асветленым прахадным памяшканнем у цэнтры і цёмным працягам.



Для разумення планіроўкі паддашка зірніце на першае фота артыкула: у кожнай кутняй вежцы месціцца па пакоі і яшчэ адно прасторнае памяшканне знаходзіцца ў цэнтры палаца, а злучае ўсё гэта калідор ўздоўж падоўжнай восі будынка пад каньком даху.
Злева і справа ад калідора размешчаны неўладкаваныя паддашкавыя памяшканні з адкрытай кроквеннай сістэмай.


Калідор знаходзіцца за зялёнай сцяной, што на фота справа.

Як ужо было пазначана, па палацы я бадзяўся у поўнай адзіноце і калі на першым паверсе я адчуваў сябе цалкам спакойна, на другім - некалькі насцярожана, то на змрочнай мансардзе, пад парыпванне старога даху і месцамі зламаных масніц, ды пад завыванне ветру ў пустэчы калідораў, мне стала неяк зусім не па сабе.
Памяшканне ў цэнтры паддашка:



...і нягледзячы на злучаныя са старым будынкам гукі, у маіх вушах стаяла звонкая цішыня, калі ад раптоўнага, гучнага званка мабільнага у мяне ледзь не спынілася сэрца - гэта мне патэлефанавалі спадарожнікі, удакладніць ці ўсё ў мяне ў парадку і нагадаць, што я занадта ўжо затрымліваюся.
Чартыхнуўшыся пра сябе, я буркнуў, што хутка буду і зрабіўшы здымак процілеглага боку, вырашыў, што пара «закругляцца».


На мансардзе таксама ўсё яшчэ заставаліся элементы дэкарацый кіношнікаў.

Я спусціўся на першы паверх і потым па галоўнай лесвіцы зноў падняўся на другі, што б патрапіць у цэнтральную частку палаца.



Гэтая лесвіца - візітоўка палаца. Сюды, за дзясяткі кіламетраў, прыязджаюць вясельныя картэжы з Шчучына, Ліды і нават з Гродна дзеля фотасесіі каля гэтых парэнчаў.



На другім паверсе ў адным з пакояў я выявіў яшчэ адну лесвіцу. Яна вяла на паддашак і мяркуючы па размяшчэнні (непрыкметны ўваход ўнутры пакоя, які нагадвае сцянную шафу), памерах і крутасці ўздыму – патаемную (калі я аглядаў мансардны паверх выхад з яе я нават і не запрыкмеціў). Усё з-за тых жа памераў зрабіць прымальны здымак патаемнай лесвіцы не атрымалася.
Зала з выхадам на балкон на другім паверсе:



У 2014 годзе сядзібу выкупілі ў прыватную ўласнасць. Новаспечаныя ўладальнікі плануюць стварыць тут аб'ект турызму, але пакуль выразных візуальных змяненняў практычна няма, толькі адчувальна, што за састарэлымі пабудовамі прыглядаюць. На іх сайце падрабязная памесячная справаздача апавядае аб праведзенай працы, якая пакуль амаль цалкам знаходзіцца ў плоскасці афармлення дакументацыі. Хочацца верыць, што новыя гаспадары сапраўды разумеюць архітэктурную каштоўнасць і ў хуткім часе працы з папяровай фазы пяройдуць у будаўнічую, падчас якой, у выніку беражлівай і якаснай рэстаўрацыі палац адродзіцца ў арыгінальным абліччы.

https://ales-matsesha.livejournal.com/22190.html

[GlobusBelarusi]

Прыемныя здымкі.