Форум сайта «Глобус Беларуси»

[Владислав Ф.]

[Ftor]

[Владислав Ф.]

[alexBel]

[alexBel]

[Лёха]

Добрый Фей

Вяртаючыся да культуры. Яна ствараецца ня столькі для спажыўца, колькі для мастака, бо мастак ня можа не ствараць (калі ён сапраўдны мастак). І канечне, яго цешыць, што на ягоны твор глядзяць, але ж гэта не з'яўляецца адзіным рухаючым фактарам.
Дык вось, у Менску згодна з перапісам 1897 г. пражывала 90,9 тыс. чалавек, а ў 1917 налічвалась ужо 134, 5 тыс. (стар.11)
У той самы час за другую палову 1910 г. менскія кінатэатры наведала 245 тыс. чалавек, тэатр - 32536 чалавек, цырк - 33370 чалавек. (стар 196)
Звесткі з кнігі: З.Ф. Шыбека, С.Ф. Шыбека. Мінск. Старонкі жыцця дарэвалюцыйнага горада / З.В. Шыбека - Мн.: Полымя, 1994 - 341 с.

Дык значыцца і спажывец у пачатку ХХ ст. ужо быў.

[Владислав Ф.]

[Владислав Ф.]

[geo.by]

[Лёха]

Добрый Фей

17-й год дадзены, як наступны перапіс пасля 1897, бо апісваемыя падзеі адбываліся між гэтымі 2-ма перапісамі. Дык атрымліваецца, што кодны жыхар Менску 2,5 разы схадзіў у кіно! (зразумела, што гэта як сярэдняя тэмпература па шпіталю, але ж). Ды й кіно тады было нямым, значыцца і глядзець яго маглі ўсе, хоць жыды, хоць татары, хоць рускія.
Дарэчы, з той жа кнігі нац. склад Менску (на 1909 г.):
Жыды - 43,3%
Р СѓСЃРєС–СЏ - 34,8%
Палякі - 11,4%
Беларусы - 8,2%
Татары - 1,3%
Немцы - 0,9%
Прычым нават аўтар заўважае, што ў шэрагах "рускіх" і "палякаў" знаходзіцца частк аправаслаўных беларусаў і бларусаў каталікоў адпаведна.

[Владислав Ф.]

[Лёха]

Добрый Фей

Але ня будзем забывацца, шо на сяле, дзе ыла большасьць беларусаў, была свая культура. І ў сялян быў доступ да сваёй, мужыцкай, кулдьтуры. І іншая ім не была патрэбна. Ім хапала кірмашоў, Калядаў, Юр'і, Купалля ды інш.

А вось рэпертуар тэатраў быў даволі разнастайным. І акрамя рускай класікі ставілі Шэкспіра. У ёперы менчукі слухалі творы Манюшкі, Вердзі, Меербера, Бізэ, Пучыні, Сен-Сана.
Прыяжджалі трупы з Вільні ды Ўкраіны.
Першыя беларускамоўныя пастаноўкі робіць Бурбіс у 1906 годзе (амаль адразу пасля дазволу спектакляў на іншых, акрамя рускай, мовах). На яго шпэктаклі прысутнічала больш за 300 гледачоў, батракам і сялянам уваход быў вольны (для параўнання, у Купалаўскім тэатры было 500, пасля 700 месцаў). Пасля былі і гурткі, і Буйніцкі прыяжджаў. І пайшло развіццё.

А вось і кінастужкі, які паказвалі менскій кінасалоны:
Пазнавальныя стужкі:
У зялёнай Афрыцы (эдакі Нэшынал Жыяграфік 100 год таму)
Вытворчасць японскіх ваз
Першы палёт паветраплавальніка
Мастацкія стужкі:
РќСЏСЂРѕРЅ
Нядзеля
Былі і дакументальныя стужкі:
Пажар у Менску на ПАліцэйскай вуліцы
Польскае храмавае свята у Кальварыі ў Мінску

Ну і са сканаў газэт таго часу. Стужкі "Дочь падшей" (кино-роман въ 4-хъ больш. част.), "В западне", "Встреча новаго года въ Японіи", "Мужья на летнемъ положеніи" (веселый фарсъ)

Так што былі стужкі на розны густ

[Владислав Ф.]

� действительно, нечего мужику духовно окормляться на киношедевре "Дочь падшей", пусть своими кирмашами с батлейками утирается. То что Вы описали, представляет собой типичную культурную жизнь типичного российского провинциального городка.

А я уже просто устал. Считаете "Дочь падшей" с 300 зрителями Бурбиса духовным возрождением, ну и считайте дальше. А лично меня, фраза "... и только с приходом советской власти" совсем не пугает, ибо, как если Вы могли заметить, мне объективность дороже выдуманной гордости.

[Лёха]

Брр, я ўжо стаміўся казаць відавочнае. Саветы працягнулі, а не пачалі. І а саветаў у нас атксама была культура, і яна развівалася.

[К�НДУС]

Да.
За 12 страниц дискуссии никто никого не переубедил.
У каждого государства должна быть своя история, так?
� эта история должна быть красивой и богатой, так?
Почему же мы спорим, почему сами лишаем себя истории?
Неужели доставляет удовольствие заниматься мазохизмом и с пеной у рта доказывать, что Беларусь искусственное государство, что независимость у нас появилась только после революции 17 года, а то и после ВОВ, учёных у нас не было...
В �спании, что, много было?
Но это не помешало им завоевать в своё время весь мир.
Это не показатель.
Главное, что ВКЛ было государством, которое обеспечивало людям определённые свободы, они могли производить продукцию, торговать ей, участвовать в выборах, учиться в университетах, обращаться в суды. � это тогда, когда некоторые сидели в лесах в землянках, а другие молились аллаху в гаремах. Человек был никто. Его четвертовали, колесовали, варили с смоле... А сейчас они, пользуясь сложившейся политической ситуацией, претендуют на своё первенство.
Мы можем любить или не любить государство, но страну, в которой живём, и её историю, мы должны ценить , любить и уважать.
Даже если государство против.
Нам потом это воздастся сторицей.